Fascinerend familieverhaal

Maria Turtschaninoff neemt in Erfgrond haar lezers mee naar Nevabacka, een bijzondere en mysterieuze plaats in Zweden. Het verhaal bestrijkt een lange periode, van de 17de tot 21ste eeuw, en is uiterst boeiend en wondermooi!

“mijn stappen weerklinken tegen de grond
en die luistert
en die fluistert
ik ken jouw stappen
ik weet van wie jij de dochter bent”

Vanaf de proloog, waarin een dochter met een urn terug naar de plaats van haar moeder gaat, was ik al overtuigd door de schrijfstijl en inhoud. Zo mooi! En daar komen dan nog eens de knappe pentekeningen van Sanna Mander bij aan het begin van ieder hoofdstuk, aangevuld met een bijhorende tekst. Aan de vormgeving is dus ook zorgvuldig aandacht besteed.

Het familieverhaal start in de 17de eeuw. Soldaat Matts krijgt als belonging voor zijn trouwe dienst een boerderij in Nevabacka, wat moerasheuvel betekent. In het drassige terrein met veel veengebieden bewerkt hij het land en richt zijn eigen leven in. Maar het veengebied is bijzonder en vraagt veel van hem terug. Een mysterieuze vrouw schenk hem een zoon, een erfgenaam, in ruil voor het met rust laten van het veen. Maar Matts komt deze belofte niet na.

Dit is nog maar het begin van de intrigerende geschiedenis van Nevabacka. Als lezer volg je de opeenvolgende generaties, tot de cirkel rond is. Maria Turtschaninoff rijgt door middel van korte raamvertellingen het familieverhaal aan elkaar. Bosnimfen en trollen, liefdes en tragedies, met steeds het veen als middelpunt. De natuur en het geloof spelen een prominente rol doorheen deze geschiedenis. Het eerste deel is vooral mystiek en sprookjesachtig. Het christelijk geloof moet het hier opnemen tegen het heidens geloof dat veel belang hecht aan oude rituelen. Maar langzaamaan breidt de leefwereld zich uit, tot het verval naar het einde toe.

Af en toe was ik even de weg kwijt, want als lezer moet je wel heel alert blijven om de onderlinge verbanden te kunnen volgen. Maar elke generatie vormt eigenlijk ook een verhaal op zich en zo ontstaat er dus een mooie aaneenschakeling. Een knappe structuur!

“We zouden kunnen verdwijnen. Misschien doen we dat al. Want zoveel andere soorten zijn al verdwenen. Waarom zouden wij mensen anders zijn? Maar de plek verdwijnt niet. Die verandert, maar blijft bestaan.”

Erfgrond is een zeer rijk boek, en pareltje, om traag van te genieten! Mooi, mooi!