Troost.
Bruna. Door: Hannelore Bedert.
Bruna is niet Bederts langverwachte tweede roman. Het is wel een novelle die ze speciaal voor Te Gek!? schreef, om het probleem van verslaving aan te kaarten.
De schrijfster (ik lees haar columns in Libelle graag) én de prachtige cover lonkten naar mij en zo begon ik in het verhaal van Laure. Laure is (was?) professor psychologie, ze worstelt met een trauma en begint te drinken, dat loopt uit de hand tot ze de 18-jarige, recht voor de raap Bruna ontmoet.
Wat volgt is een verhaal dat me aan de film Tully doet denken. Omdat die ook gaat over een vrouw met psychische problemen (in dat geval een postnatale depressie, in dit geval een alcoholverslaving). Het knappe aan Bruna is dat Bedert het klaarspeelt om in 110 pagina’s een pakkend beeld te schetsen van Laure en haar verdriet. Want daar draait het om: pijn hebben en die figuurlijk willen verdrinken.
Bruna komt als geroepen, in het verhaal, maar ook als boek in deze nare, donkere, moeilijke tijden. Bedert laat ons zien hoe belangrijk het is elkaar echt te zien, te durven praten, om te vragen hoe het echt gaat, en eerlijk te zijn. We moeten goed voor onszelf zorgen én voor elkaar.
