Wat een stem!
Antiboy. Door: Valentijn Hoogenkamp.
Het aanbidden van Louis Claus (Hoogenkamps vorige boek) vind ik goed. Wegens plaatsgebrek hou ik enkel mijn ultieme favoriete boeken bij, die selectie haalde het net niet. Antiboy wel, kan ik je nu al verklappen.
Op de één of andere manier ontbrak er, voor mij, iets aan Het aanbidden. Dat gevoel had ik deze keer niet. Elk woord, elke zin, iedere pagina is raak. Hoogenkamp heeft zijn stem gevonden. Omdat hij, net als Antiboy, nu pas helemaal zichzelf kan zijn?
De weg die Valentijn heeft afgelegd lijkt me in hoge mate overeen te komen met het pad dat Antiboy aflegt. Om over zoiets persoonlijks (borstamputatie en stoppen met als vrouw te leven), pijnlijks én intiems een prachtig verhaal te schrijven vind ik van grote klasse getuigen.
Dit boek overstijgt het persoonlijke op ontroerende wijze, het raakt universele snaren, ook van cis-mensen. Helemaal jezelf mogen, kunnen, durven zijn; ik gun het iedereen en Valentijn Hoogenkamp in het bijzonder.
