Als de laatste ademtocht van de heldin

Citaat : (-) wat is het fijn om je gewoon jezelf te voelen ook al ga je dood, voorlopig ben ik tevreden met die twee prooien die ik heb gevangen, want bij de jacht moet je nooit vergeten dat één prooi in de hand beter is dan tien in de lucht, anders ben je alles kwijt en blijf je zitten met een lege maag, (-)

Review : In de Indische Oceaan verdrinkt een jonge vrouw. De golven slaan wild over haar heen en haar krachten laten haar in de steek. Maar in het aangezicht van de dood verzamelt Aal nog één keer al haar levenslust en energie om het verhaal van haar leven te vertellen. Aal is de zeventienjarige dochter van Weetal, een visser en onverbeterlijke kletsmajoor op Anjouan, een van de vier eilanden van de Comoren, in de Indische Oceaan. Aal was altijd eenijverige leerling, tot ze smoorverliefd werd op de knappe visser Veelvraat, en begon te spijbelen, te roken en te drinken. En ze raakte zwanger. Uit huis gejaagd belandt ze met 84 anderen op zoek naar een beter leven in het gammele bootje dat door de storm overvallen wordt en omslaat. Dit debuut, 'Anguille sous roche' -Aal onder water van de Comorese auteur Ali Zamir maakte diepe indruk in Frankrijk, vanwege de virtuoze taal en compositie. Want Aal onder water is geschreven in één lange zin, als de laatste ademtocht van de heldin Aal. De heldin en verteller, deelt weinig met de heldin van Sagan, Cecile. Ze hebben hun 17 jaar gemeen, het verlangen om vrij te zijn en wees te zijn . De spontaniteit van Aal brengt haar dichter bij Zazie de Queneau, maar de verschillen zijn opnieuw te sterk om te kunnen vergelijken. Op zichzelf opgerold als een spiraal, is de tekst zowel een lang prozagedicht als een universele formatieroman die de lezer vasthoudt en hem volledig bij het schrijfproces betrekt. Het eerste hoofdstuk van het verhaal richt zich vooral op een familie die getroffen is door het ongeluk, en ook op de stad waar ze woont, Mutsamudu, op het eiland Anjouan in de archipel van de Comoren, en precies op de buurt ervan, Mjihari. Hoewel het verhaal in één enkele zin is geschreven, bestaat het verhaal uit paragrafen en hoofdstukken, het eerste, zonder titel, wat plaatsing en verhaal en taal mogelijk maakt. Persoonlijk denk ik dat alle uitstraling van deze roman duidelijk het werk is van het schrijven van Ali Zamir, gevoed met meerdere invloeden, het produceren van een enkelvoudige taal, bijna exotisch.