Dag en nacht feest en literatuur op '24 uur van Permeke'
Hanneke Van de Kerkhof, Tony Vanderheyden en Rebecca Pers
Je hebt de 24u van Zolder en die van Le Mans, je hebt die van Leke, maar enkel bij de 24u van Permeke kun je een ganse dag en nacht genieten van boeken, gesprekken en ontmoetingen met auteurs, literaire optredens, voorgedragen poëzie (zelfs door een koor 70-plussers), jongeren die een ganse nacht lezen en schrijven of ook ongedwongen andere boekenliefhebbers ontmoeten.
Hanneke vertelt:
De 24 uur van Permeke, DE afsluiter van november-boekenmaand.
Het is al gezellig druk wanneer ik, Hanneke, om twaalf uur binnenwandel. En als je in Vlaanderen aan praten over boeken denkt kom je al snel bij Ruth Joos: haar welkom, haar enthousiasme voor boeken en letteren werkt onmiddellijk aanstekelijk. Laat die letteren maar komen.
Ik word verder opgewarmd door het Joskoor. Ik verwachtte gezang, de eerste gedachte bij een koor, maar ze dragen in koor poëzie voor. ‘Samenzang’ wordt ‘samenvoordracht: mede dankzij de enthousiaste dirigent Eric Baranyanka. Een bloemlezing uit de gekende en ongekende canon van de Nederlandstalige poezie. Leven is ouder worden en het vuur behouden. Nooit meer ongehoord!
Het JosKoor, dat zijn zeventigplussers die het leven omarmen, die de schijnwerpers verdragen en die op de meest warme wijze wijsheid, deugd, ervaring én mededogen poëtisch ten toon spreiden.
Ik blijf lekker zitten want Lize Spit en Ruth Joos nemen plaats in de rode zeteltjes om uitgebreid in het nieuwe boek ‘Autobiografie van mijn lichaam’ te duiken. Ik hoor Ruth vragen of ze niet wat dichter bij elkaar kunnen zitten, er wordt wat met stoelen geschoven en kabels herschikt. Wat volgt is een intiem gesprek over gevoelens, bestemming en zoeken naar verbinding. !!!Lichaam!!!, zo begint deze openhartige autobiografie.
Wanneer Lize een mailtje krijgt van haar moeder dat ze ongeneeslijk ziek is begint haar zoektocht om haar moeder te begrijpen, maar ook haar verstoorde relatie met haar eigen lichaam. We zijn getuige van een schijfster die zich blootgeeft, die in haar ziel laat kijken. Het gaat over haar, maar ook over mij, over ons, over hoe we worden wat we zijn geworden. Het geeft me veel zin om dit boek te lezen (wat op mijn verlanglijstje staat voor kerst).
Nog meer Lize Spit vandaag want Leesclub XL nodigt ons uit om onder de begeleding van Maud Vanhauwaert de indrukken van verschillende leesclubs het boek ‘Autobiografie van mijn lichaam’ te bespreken. Lize besluit dat ze vooral gaat luisteren hoe de lezers haar verhaal hebben verteerd, want, zo zegt ze, de lezer heeft altijd gelijk.
Toch wel heel leuk zo’n leesclub. Lezen is een solitaire bezigheid, maar samen lezen is heel verbindend en de aanzet voor boeiende gesprekken die niet enkel gaan over de inhoud van het boek. Opvallend is dat mannen zwaar ondervertegenwoordigd zijn, wat jammer is volgens de dames; dus heren bij deze een warme oproep om aan te sluiten bij een van de vele leesclubs.
Ik ga het boek toch kopen nu, schrap het maar van mijn wishlist kerstman, zo lang wil ik echt niet meer wachten en de kans om het te laten signeren door Lize wil ik ook niet laten schieten.
Tijd voor thee! Ik blijk een van de vijf gelukkigen die zich op tijd heeft ingeschreven voor een intiem theeritueel met Aya Sabi (auteur van debuutroman Half leven, een onderzoek naar de pijn die van ouders op kinderen en kleinkinderen wordt doorgegeven.
Boven op de rode trappen afgeschermd tussen de planten zit Aya achter een tafeltje met daarop tien metalen doosjes. Ik ga tegenover haar zitten en zie de woorden: bloei, mild, voel, durf, vertrouw, troost, warm, stil, steun en droom. Thee zetten en samen opdrinken staat hier voor gastvrijheid, vriendschap, en traditie in een ritueel van verbinding.
Ze vraagt me drie woorden te kiezen, vertrouwen, daar moet ik niet lang over nadenken. Waarom vertrouwen vraagt ze, haar blik is zacht en uitnodigend. Vertrouwen is de basis voor verbinding denk ik, zonder vertrouwen stellen we ons nooit helemaal open en kwetsbaar op. Ik mag een lepel van de goudbloesemthee in een zakje doen. Het volgende woord, voel, sluit voor mij naadloos aan bij vertrouwen. Ik mag weer een schepje thee in mijn zakje doen, muntthee deze keer. Het derde woord, steun, hoe fijn is het als er vertrouwen is om te voelen en daarin gesteund worden, dat is toch het recept voor echte verbinding. Het derde schepje thee verdwijnt in mijn persoonlijk op maat gemaakte mix, een kopje verbinding.
Ik mag ook nog een woord plakken op mijn zakje thee, NU, is het eerste wat me te binnen schiet. Ik was dit kwartiertje echt helemaal in het nu, wat een kopje thee met woorden al niet kan doen met een mens. Dank je Aya voor dit mooie ritueel, ik hoop dat je nog veel mensen even een moment van nu kunt geven.
Een mooi moment om te beslissen call it a day. Ik wandel tevreden door de straten van de stad die zachtjes haar kleuren verliest en plaatst maakt voor de nacht.
Hanneke verdween de avond in, warm van de thee en met haar Spit onder de arm. Kiezen is andere boeken uit het oog verliezen, ook bij de 24u van Permeke.
Hoe boeiend was het, om Esohe Weyden te horen praten met Will Limba Moleka, die vertelde over zijn initiatief Read and Relax. Met zijn boek Limbaverse wil hij de jeugd uitnodigen tot leesavontuur en hen laten ervaren hoe leuk lezen is.
Of moest Hanneke ook niet aanschuiven bij Saskia de Coster die kwam vertellen over de rol van daderschap in haar boeken. Hoe komt het dat mensen niet gewoon schuld bekennen in plaats van te ontkennen.
Of bij Nikki Dekker? Met Graafdier schreef ze uiterst boeiend over wat er allemaal in onze bodem beweegt en wat dat met ons doet. En wordt er in de natuur ‘gesproken’ in geuren?
Veel fans ook voor Jonathan Coe, deskundig aan de tand gevoeld door de immer boeiende Annelies Beck. ‘Het bewijs van mijn onschuld’ verhoogt mijn leesstapel inmiddels.
Wie het fantastische Dans!Dichter!Dans! collectief miste krijgt nog een herkansing in De Roma volgend jaar, en volg ook maar het fantastische TeleTextduo die voordragen, zingen en bewegen en barsten van taaltalent.
In de Kubus wordt het niet donker. Er waren workshops, zo zagen we ze daar zeefdrukken, maar vooral ook was daar de schrijf- en leesmarathon. We zagen op zondagochtend blije vermoeienis aanschuiven voor koffie en ontbijt.
En dan is er uiteraard nog een zondagochtend, zo gaat dat met iets van 24 uur.
Silvie Moors maakt nog eens duidelijk waarom we het debuut van Tülin Erkan moeten lezen, voor wie dat nog niet deed, en ze laat Tom Naegels nog eens uitleggen waarom we ook al zijn werk moeten lezen. Ook stelt zij ‘Stadskroniek Oude Stad, Nieuwe Ogen’ voor: gemist? Vind er hier alles over.
Julie Cafmeyer deed iets bijzonder, ze is blijkbaar niet alleen een begenadigd columniste maar ook een literair performer. Ze deed de ‘Making of’ van haar romandebuut (De collectieve inzinking van de familie Hofmeyer) uit de doeken en als ze dat nog ergens elders gaat doen kan u zich daar best maar naar toe reppen. Hilariteit troef.
Het lijstje van wat we gemist hebben wordt ook weer langer. Eerder al Kevin Barry – lezen dat werk van die Ier – Fikry El Azzouzi, Lara Taveirne, Bregje Hofstede, Esohe Weyden, Mariken Heitman: allen stonden zij hier voor een goede reden (lees: een goed boek)
Ten slotte nog een bloemekee met veel fans: Arnon Grunberg over zijn nieuw boek Zevenpoot, over waarheid, leven, kunst, schrijven en zijn gesprek met Angela Merkel.
De 24u van Permeke levert niet enkel twee boeiende literaire dagen op, maar ook nog eens vijf (tien?) keer zoveel toekomstige uren leeservaring en leesplezier.
