het enige kind dat de slachting van Oradour overleefde

Citaat: "Iemand die de slachting van Ouradour heeft overleefd, kon je geen bevelen geven om het op dat ogenblik dierbaarste bezit achter te laten."

De naam van de Franse gemeente in de Limousin Oradour-sur-Glane roept nog altijd huiveringwekkende herinneringen uit de Tweede Wereldoorlog op. Op 10 juni 1944 verwoestte een divisie van de Waffen-SS het complete dorp en bracht daarbij 642 mensen om. De Duitse bezetter dreef de dorpelingen samen in een kerk en gooide er granaten binnen. Slechts een handvol bewoners overleefde het bloedbad. Nu staan enkel nog de ruïnes van Oradour overeind, als stomme getuigen van de gruwel en daarnaast is het nieuwe dorp opgetrokken.

Patricia De Landsheer kwam in de ban van de tragische geschiedenis van Oradour na een bezoek aan de goed bewaarde ruïnes van het dorp. Daar in het Mémorial trof haar het verhaal van Roger Godfrin. In het Mémorial d'Alsace-Moselle in Schirmeck stond ze oog in oog met de levensgrote foto van de kleine Roger Godfrin. Na een lange zoektocht kwam ze in contact met zijn dochters die de toestemming gaven om het verhaal van hun overleden vader neer te schrijven als een laatste hommage. De authenticiteit geeft toch wel een bijzondere kracht aan dit boek. De personen die deze gruwelijke dingen meemaakten hebben echt geleefd.

In Zullen we samen schuilen? Een kleine jongen in Oradour brengt de auteur het verhaal van Roger Godfrin, een jongen uit Oradour, die tijdens de Tweede Wereldoorlog weet te ontsnappen aan een vergeldingsactie van de Duitse bezetter. Zaterdag 10 juni 1944. Er is geen wolkje aan de hemel in het Franse dorpje Oradour en niets wijst op het naderende onheil. Maman Godfrin maant haar kinderen aan om voort te maken. Het is tijd voor de school. Even voordien heeft Roger voor het kelderraam Duitse soldaten opgemerkt. De kinderen zijn een beetje bang, maar maken zich toch klaar. Roger wacht niet op zijn treuzelende zusjes, maar hij blijft op zijn hoede. Op school worden de kinderen uit de houten barak naar het stenen gebouw aan de overkant gebracht. Enkele Duitse soldaten spreken de meester aan. Roger vermoedt onraad en besluit overhaast om zijn kans te grijpen. Hij vlucht weg naar het bos achter het kerkhof. Overal klinkt het geluid van machinegeweren. In enkele tellen staat het dorp in brand. Die dag worden in Oradour ongeveer 642 mensen koelbloedig vermoord.

Slechts een dertigtal dorpelingen overleven, meestal omdat ze niet thuis waren. Slechts enkelen konden uit de hel ontsnappen. Terwijl hij wegloopt vangt Roger nog een glimp op van zijn oudste zus en dan verdwijnt hij in het bos. Maar ook daar is het niet veilig. Een kogel treft hem rakelings en zijn hondje Bobby dat hem achternaliep blijft voor dood liggen. Gabriel, een man uit een nabijgelegen gehucht vindt de jongen en brengt hem naar een kasteeltje, waar hij goed onthaald wordt: er is eten, een warm bed en een dokter die zijn wonde verzorgt. Een vriendelijk meisje Sophie vertelt hem dat Oradour totaal verwoest is, iedereen is weg. Gevlucht? Roger wil het maar al te graag geloven.
Hij hoopt dat hij zijn ouders, zijn zussen en zijn kleine broer zal terugvinden. Toch knaagt de twijfel en daarom wil hij terug naar het dorp. 's Nachts vlucht hij weg. In het bos duikt onverwachts zijn maatje Bobby terug op. Nu kunnen ze samen schuilen. In het verwoeste Oradour waart alleen de dood nog rond. De enkele mensen die hij er aantreft sturen hem weg. Roger moet verder. Een oude Joodse man wijst hem de weg naar een boerderij waar hij opnieuw gastvrij onderdak vindt. Roger vertrouwt echter de zoon Charles niet en trekt weer alleen verder. Na nog meer omzwervingen belanden Roger en Bobby bij Emile, de broer van zijn moeder, die zijn neefje adopteert. Roger, het enige kind dat de slachting van Oradour overleefde, heeft eindelijk een nieuwe thuis gevonden.

Achteraan in het boek staan enkele foto's en de auteur geeft ook precies aan waar ze feit en fictie elkaar laat raken. Het ontroerende verhaal van Roger Godfrin toont heel direct de gruwel van de oorlog, maar ook de veerkracht en de vindingrijkheid van een kleine jongen die met de hulp van goede mensen wist te overleven. Maar toch werd heel zijn later leven getekend door angsten en trauma's. Patricia de Landsheer heeft met Zullen we samen schuilen? Een kleine jongen in Oradour een pracht van een boek afgeleverd.

| Rea