Een jonge vrouw wandelt solo 1700 km van Mexico tot Canada.

De 23-jarige Cheryl kan de dood van haar moeder niet verwerken en zakt weg, tot ze plots besluit om de 1700 km lange voetweg van Mexico naar Canada af te leggen.

Dit is geen fictie, de schrijfster heeft deze tocht effectief gedaan toen ze 26 jaar was, het boek schrijft ze 17 jaar later. Deze autobiografie is dus gebaseerd op haar herinneringen, waarbij ze nagaat waarom ze tocht heeft gedaan en wat de invloed ervan was op haar verdere leven.

In de eerste 50 bladzijden beschrijft ze haar jeugd, die armoedig en hard was. Het is erg dramatisch geschreven met weinig relativering, zodat het me erg “soapachtig” overkwam.

In haar beschrijving over de eerste dagen van de tocht ligt de nadruk op de fysieke en de praktische problemen die ze tegenkomt, die vrij gedetailleerd worden beschreven zodat het wat monotoon overkomt. Het zelfmedelijden staat centraal.

In het 2° deel van de tocht gaat ze wat dieper in op de dingen die ze als kind meemaakte en over de keuzes die ze maakte in haar leven. Het is een goede en vlotte mix, het leest prettiger en vlotter. Een stijlaanpassing die aangeeft dat Cheryl zichzelf beter leert kennen. Er is nog geen humor maar wel zelfrelativering.

In de beschrijving van de laatste dagen van de tocht gaat haar aandacht naar de mensen die tegenkomt op haar tocht maar ook beseft ze dat mede door haar ervaringen tijdens haar armoedige jeugd ze de nodige kennis en wilskracht heeft opgedaan om deze tocht tot een goed einde te brengen. Van zelfmedelijden tot inzicht, aanvaarding en hoop.

Alles samen een boeiend werk waarin de emoties van een jonge en sterke vrouw die op zoek is naar de zin van haar leven door een lange tocht te lopen centraal staan.