Kustwacht
Wij capabelen. Door Laura Broekhuysen.
Jaren geleden las ik een boek van Broekhuysen over haar emigratie naar IJsland. Het boeide me zeer en Laura leek me een avontuurlijke vrouw. Dat avontuurlijke komt ook sterk naar voor in deze bundel.
Haar gedichten zijn én donker én licht. Ze staan met hun twee voeten in de werkelijkheid (de pandemie) maar lezen soms ook als een sprookje, een IJslandse sage. Ze schrijft vaak heel lange gedichten die een soort van ritme in zich dragen dat klinkt als de huilende wind op een herfstige avond.
Haar mooiste en tevens origineelste gedicht vind ik Kustwacht-voetnoten. Hoe ze telkens dieper en dieper gaat, humor en tragiek verweeft.
Om dit soort poëzie te schrijven moet je midden in de (IJlandse) natuur leven, denk ik. Of gewoon Laura Broekhuysen heten. Mooi.