De taal is daar
De roman ‘We moeten het even over Kevin hebben’ van Lionel Shriver roept veel vragen bij me op. Net als de moeder van Kevin, een jongen die een verschrikkelijke misdaad heeft gepleegd, tracht je als lezer te begrijpen wie hij is en wat hem tot zo’n daad heeft bewogen.
In de brieven die de moeder aan haar geliefde ex-man schrijft, raakt Shriver ook andere thema’s aan. Intrigerend vind ik haar vraag naar ieders individuele ervaringsruimte. Hoe authentiek kan je persoonlijke ervaring zijn? En hoezeer wordt ze niet of wel ingekleurd door ‘een’ collectieve waarheid, cultureel of sociologisch bepaald?
Wat me verder nog opvalt in dit boek, is de troost van de taal. Hoe droef de realiteit ook is, ten minste de taal is daar, en in haar schoonheid houdt ze iedere werkelijkheid overeind.
Synopsis
Nadat haar bijna 16-jarige zoon op zijn highschool acht mensen heeft vermoord, kijkt zijn moeder in brieven aan haar man terug op diens kindertijd in een poging een verklaring voor zijn gedrag te vinden.
