Leven tussen droom en val

DE KROON MET TWEE PIEKEN. Guido Van Heulendonk. *****

Werner Vrysoone heeft twee dochters. De oudste, Hedda, is niet echt van hem, maar nam hij erbij toen hij met de moeder, met Conny, trouwde. Jaren later krijgen ze samen Paulien.

Dat haar biologische vader haar niet wilde erkennen heeft Hedda altijd zeer hoog gezeten. Ze klemt zich al snel vast aan de hemelse Vader die er altijd geweest is en altijd zal zijn. Het leidt tot een breuk binnen het gezin.

Het verdriet is nog niet verteerd als de moeder overlijdt. In omstandigheden die maar aan het eind op een schokkende manier duidelijk zullen worden. Paulien houdt een spreekbeurt over haar dood en schokt daarmee haar vader.

Later, als ze als gevierd auteur-actrice een sterk autobiografische monoloog op de planken brengt, voelt hij zich gefileerd. Ook met die dochter komt tot het een jarenlange breuk.

Toch heeft Werner, met een onbeduidend baantje in de gemeentepolitiek, nooit veel anders gewild dan een goede echtgenoot en vader zijn. Ambitieus en gevaarlijk leven was niets voor hem…

Het is gevaarlijk uit het raam (van een trein) te leunen.

En hij heeft vliegangst.

Maar wat hem tot in de hoogste regionen vervoert is het nummer Albatross van Fleetwood Mac, toen nog met de legendarische Peter Green.

Kunst, ook literatuur, is een manier om een ondraaglijke werkelijkheid om te zetten in een werkelijkheid die leefbaarder is, draaglijker.

Na haar eerste succesmonoloog schrijft Paulien, jaren na een confronterende brief van een jeugdvriendin, een tweede. Over een tweede dood en een verlies uit haar vroege jeugd dat ze verdrongen heeft. Vergeten.

Provocatus en Oblitus.

Ze spaart zichzelf niet.

Een familie in een onooglijk, fictief dorp. In een harde, onverschillige wereld.

Een stoet van personages van diverse pluimage, en toch een diepe eenzaamheid voor elk van hen.

Er is het lot. Er is wat je ervan maakt. Het is hoe je er aan probeert te ontsnappen en het toch met je mee reist. Zoals het huis met de slak.

Er is de muziek. De vleugels van de albatros.

Dromen mag.

Maar de albatros, gemaakt om te vliegen, is niet zo bedreven in het landen. Daar heeft de Schepper niet goed bij nagedacht.

Ook mensen gaan op hun bek.

Een existentiële roman die je in de ban houdt, mede door een ingenieuze opbouw, met veel verschillende insteken en stijlen. Maar altijd met zinnen die af zijn. Taal die er staat. Taal als monument, terwijl de mensen achter de personages wankelen, vallen, opstaan. Of niet opstaan. Ik bedoel niet dat de karakters er niét staan. Ze staan. Maar wankel dus, getekend door tragiek. Klein en eenzaam in een wereld vol grote thema’s die meer vragen dan antwoorden achterlaten. Personages zoals ze zijn. Levensecht en geloofwaardig. Rakend zonder sentimentaliteit. Spiegelend en confronterend. In een leven dat is wat het (maar) is en een wereld die (helaas) is wat hij is.