Een aantrekkelijke knorrepot in Napels

Lorenzo Marone (Napels, 1974) werkte tien jaar lang als advocaat voordat hij begon met het schrijven van korte verhalen. Hij won daarmee al enkele prijzen, maar zijn echte doorbraak kwam met Waarom het zo aantrekkelijk is om gelukkig te zijn, terecht een bestseller in vele landen. Cesare Annunziata, is een oude, eigenwijze mopperaart. Niets lief oud mannetje van 77 jaar. Hij is cynisch en heeft overal commentaar op. Maar diep in zijn hart weet hij precies wat zijn zwakke plekken en vooral wat zijn onhebbelijkheden zijn. Die maskeert hij achter zijn gebrom. Hij heeft een dochter Sveva en een zoon Dante. Sveva is alles voor hem, Dante hangt er een beetje bij. Maar Cesare weet niet waar hij over moet praten met zijn zoon. Dante heeft hém immers nooit iets verteld over zijn homoseksualiteit, aan zijn inmiddels overleden vrouw wél. Maar het is wel Dante die boodschappen brengt en bezorgd is, zijn vader heeft immers onlangs een hartinfract gehad. Eigenlijk is Cesare ook best trots op zijn aantrekkelijke zoon. Cesare woont in Napels in de wijk Vomero. Hij heeft een 'verhouding' met de ca. 60 jarige Rossana, een ex-verpleegster die nu als prostitué haar kost verdient In het appartementencomplex waar hij een huis huurt, kent hij twee mensen. Eleonora Vitagliano, de nieuwsgierige, buitenissige kattenvrouw en zijn vriend Marino, die recht onder hem woont. Maar onlangs is er een nieuw jong stel in het appartement naast hem getrokken. De vrouw heet Emma en zij intrigeert Cesare. Ze is mooi, vriendelijk maar ook afstandelijk, dat vindt Cesare niet erg, daar ligt zijn fascinatie niet aan maar zijn intuiitie zegt hem dat er is iets mis in dat huis naast hem. Waarom het zo aantrekkelijk is om gelukkig te zijn is een prachtig boek om te lezen. Langzamerhand kom je er namelijk achter wat er achter dat cynische Cesare eigenlijk een goed hart heeft (veel beter dan hij zelf wil weten) en leer je zijn achtergrond kennen en die van de mensen om hem heen. Geweldig zijn de scenes waarin Cesare met zijn vriendin gaat eten bij zijn zoon en diens nieuwe vriend, of de vriendschap tussen Cesare en zijn oude buurman Marino, de kat Beelzebub die af en toe ontsnapt aan het oude kattenvrouwtje en bij Cesare zich tegoed komt doen aan kaas en ham. Cesare is degene die het hele verhaal vanuit zijn perspectief vertelt en hij doet dit op een heerlijke manier met droog en raak commentaar. Tegelijkertijd is er weemoed om de zaken uit het verleden die niet meer recht te zetten zijn. Heel mooi is ook hoe onopvallend de auteur Napels als achtergrond gebruikt. Sommige momenten zijn hilarisch en grappig, andere zijn pijnlijk of heel verdrietig en confronterend. Uiteindelijk slaat onverwacht het noodlot toe en zit Cesare vol zelfverwijt. Maar toch, ondanks alles, blijft de oude knorrepot hangen aan het leven. Want hij weet waarom hij leeft en waar hij van houdt, en dat is heel veel!