de spirituele tradities van zijn volk in leven houden

‎Samar Yazbek is een Syrische schrijfster en journaliste, geboren in Jableh in 1970. Ze is de auteur van verschillende fictiewerken, waaronder Cinnamon. Yazbek, een uitgesproken criticus van het Assad-regime, maar ook van wat zij identificeert als onjuiste percepties van ideologische conformiteit binnen de Syrische alawitische gemeenschap, is nauw betrokken bij de Syrische opstand sinds deze uitbrak op 15 maart 2011. Uit angst voor het leven van haar dochter moest ze haar land ontvluchten en leeft nu ondergedoken. Drie jaar lang ging Samar Yazbek spreken met vijfenvijftig vrouwen om hun getuigenissen op te nemen. Gewone Syriërs, in de leeftijd van 20 tot 77 jaar, uit Damascus en Ghouta, Idlib en zijn platteland, Aleppo, de kuststreek, Homs, Hama, Quneitra, Raqqa, Deir ez Zor. Syriërs uit de middenklasse en vaak universitair afgestudeerden, die, ver weg van de stereotypen van het slachtoffer en de passieve vrouw, er allemaal met gevaar voor eigen leven voor kozen om deel te nemen aan de opstand, dromend van een vrij Syrië en democratie, niet alleen voor vrouwen maar voor al hun medeburgers.
Yazbek ontving de Pen/Pinter International Writer of Courage Award 2012, toegekend aan een auteur van uitstekende literaire verdienste die een 'onverschrokken' blik op de wereld werpt.
In haar laatste werk Waar de wind huist schrijft Samar Yazbek over de uren waarin de stervende soldaat Ali zijn leven overdenkt tot op het moment dat hij met het leger in aanraking kwam en werd opgeroepen, of beter gezegd werd ingelijfd.
Ali ligt op de grond onder een grote boom. Hij droomt over een begrafenis, die van zichzelf? Is de vrouw die haar armen om de kist slaat zijn moeder? Wanneer hij weer bij bewustzijn komt, herinnert Ali zich de begrafenis van zijn broer, ongeveer een jaar geleden. Op hetzelfde moment realiseert hij zich dat hij gewond moet zijn geraakt door een bom die het leger eerder die dag per ongeluk liet vallen. Ali, een dromerige jongen wil niets liever dan de spirituele tradities van zijn volk in leven houden. Maar de oorlog staat tussen hem en zijn droom. De lezer leert Ali kennen terwijl hij zwaar gewond de nacht probeert door te komen.
De auteur laat de lezer rechtstreeks aanspreken door Ali. Met grote overtuiging weet de auteur de lezer aan zich te binden door Ali taal en vooral beelden te geven waardoor meeleven iets vanzelfsprekends wordt. De verteller spreekt in springerige associatieve beelden doordat elke herinnering een volgende oproept en de angst iets belangrijks over te slaan groot is.
Een heel aangrijpend en sterk werk!