Een gebeiteld verhaal

WAAK OVER HAAR. Jean-Baptiste Andrea. *****

Hoe schrijf je over een boek dat je evenzeer aangrijpt als de verwarrende, haast goddelijke piëta die het hoofdpersonage heeft gemaakt en, vanwege haar uitwerking, diep in de kelders van het klooster, waar hij stervend is, verborgen wordt gehouden?

Je moet het verhaal bladzijde na bladzijde, zelfs zin na zin, vanuit elk perspectief benaderen zoals ook zijn piëta zich maar onthult naarmate je langer kijkt. Anders kijkt.

Je moet het zicht hebben, zou ik durven zeggen.

Een roman over een onsterfelijke liefde ondanks haar getijden van eb en vloed.

Mimo en Viola verliezen elkaar maar laten nooit los, en altijd keren ze terug, meer verbonden dan ooit.

Een verboden liefde vanuit hun verschillende sociale achtergronden.

Zoals onderdeurtje Mimo moet vechten om zijn plaats als kunstenaar te vinden en in te nemen, moet Viola het opnemen tegen haar kortzichtige familie en de tijdgeest, waarin vrouwen niet serieus genomen worden.

Een verhaal over onmogelijke dromen tot waarheid maken. En over de prijs die je daarvoor betaalt.

Een verhaal over trouw: aan jezelf, aan de liefde, aan je kunst en je geweten.

Een persoonlijk gevecht om te overleven in het Italië van het opkomende fascisme en de impact van de kerk. In hoever heiligt het doel de middelen?

Er was iets erger dan je vrijheid verliezen, en dat was om je behoefte eraan te verliezen.

Ik heb Mimo willen omhelzen en willen wurgen. Ik heb hem bewonderd voor meer dan zijn meesterwerken en bij momenten heb ik hem verfoeid. Ik heb zijn moeder willen zijn met troost en schoppen onder zijn kont. Ik heb hem begrepen en van hem gehouden.

En als ik Viola was geweest, had ik hem willen kennen, want hij zou me hebben gezien.