Appelmoes

Varkensribben. Door Amarylis De Gryse.

Varkensribben gaat over Marieke die in plaats van bij haar jeugdliefde Blok , de slagerszoon, in haar huurauto langs de vaart slaapt. Overdag wast ze met een halve liter water bejaarden in het rust- en verzorgingstehuis, dat maar niet naar de overkant van de straat verhuist raakt. Daarnaast is het warm, héél warm.

Op het eerste zicht lijkt dit boek te gaan over gehakt (van bij dé slager, natuurlijk) en appelmoes (elke dag, in het RVT) maar eigenlijk gaat Varkensribben over een gat in je hart en daaruit volgend kronkels in je geheugen hebben. Over je best doen maar nooit goed genoeg zijn en over je leven lijden maar niet leiden, zoiets.

Dit is een debuut dat langzaamaan op gang komt, onderweg meer smaak krijgt en je op het einde op je honger laat zitten. Niet omdat je niet genoeg gegeten hebt; je ogen zijn groter dan je buik en je wil meer lezen. Je raakt verknocht aan Marieke en wil verder lezen hoe het haar vergaat… Ideetje voor een vervolg?