Waarom de biosfeer niet werkt... en het ligt niet aan de natuur!

Geboren en getogen in België en pas het levenslicht gezien in 1996, had ik nog nooit gehoord van de Biosfeer 2 in Arizona in begin jaren '90. Tot mijn grote verbazing toen ik dit boek oppikte, blijkt dat de roman The Terranauts van T.C. Boyle, min of meer, uit het leven gegrepen is.

The Terranauts volgt drie wetenschappers die deelnemen aan het project van de Ecosphere in Arizona in de jaren '90 - geïnspireerd door de bovengenoemde Biosfeer. Acht wetenschappers - vier vrouwen en vier mannen - worden geselecteerd om twee jaar in E2 te (over)leven alsof het een buitenaardse kolonie is. Eén regel: "niets komt erin en niets gaat eruit". Ondertussen worden zij nauwlettend in de gaten gehouden door het manipulatieve, bijna-goddelijke Mission Control. Verteld vanuit het perspectief van Dawn Chapman, de beheerder van de dieren, Ramsay Roothoorp, communications officer, en Linda Rya, de voormalige beste vriendin van Dawn die wrok koestert nadat ze werd gepasseerd om deel te nemen aan E2. Boyle schetst de lezer een portret van een groep mensen verteerd door hebzucht, jaloezie en spanning.

De roman is een plezierige verrassing, voornamelijk omdat ik niet verwachtte dat Boyle zijn vrouwelijke vertellers in zo'n authentieke en realistische manier neerzet. (Hij verklaart zelfs hoe "problemen" met menstruatie worden opgelost binnen E2.) Zijn karakterisering van de personages die langzaam - maar zeker - de pedalen verliezen onder de druk van het project en Mission Control of de jaloezie en achterbaksheid. De personages zijn goed uitgewerkt. Het idee om drie perspectieven te gebruiken was een slimme zet. Op deze manier wordt dezelfde situatie vanuit verschillende invalshoeken verteld, met telkens een andere nuance, en weet je als lezer niet meer wie je moet geloven. Het enige dat je weet is dat je alles met een korrel zout moet nemen. Ondanks de lengte van het boek slaagt Boyle erin om het onderhoudend en vermakelijk te houden zonder dat het repititief en saai te worden. I raad dit boek zeker aan; nooit was een portret van zelzuchtige, egocentrische mensen die elkaar een mes in de rug steken zo boeiend.