Een hedendaagse Orpheus, een kind als Eurydice

UIT DE TIJD VALLEN. David Grossman. ***°

Leer me de herinnering te scheiden van de pijn,

Of op zijn minst het deel dat kan,

Om het verleden niet geheel en al

Van pijn doordrenkt te laten zijn.

…

Nooit heb ik geweten dat het volle leven

Daar slechts, op die smalle grenslijn, kan bestaan –

Het is alsof ik nooit geleefd heb,

Als was niets ooit echt gebeurd

Van alles wat me overkomen is,

Tot jij, mijn kind, bent doodgegaan.

Een samenvloeien van poëzie en klassieke tragedie over verliesverwerking van een kind.

Universeel in personages die vaag blijven, vanuit ieders eenzaamheid evolueren naar het elkaar herkennen in de diepste worsteling.

Een weg naar loutering, katharsis.

Wat doet het leven met de dood?

Wat doet de dood, misschien nog meer, met het leven?

Er is een diep gemis van wie je verloor en nooit meer zal zijn.

Er is een diep gemis van wie je zelf geweest bent en wie je nooit meer zult zijn.

Indringend en vaak beklijvende zinnen, om heel traag te lezen. Om nog langer bij stil te staan.

Maar ook, vanwege de poëtische structuur, soms moeizaam. Net omdat je gedwongen bent zo gefocust te blijven, krijgt je focus soms iets krampachtigs, waardoor je aandacht meer moet gaan naar het leesproces dan dat je je helemaal onbevangen door de inhoud kunt laten overspoelen.