Harde realiteit besprenkeld met magisch realisme... Mooi!

****

Longlisted voor de International Booker Prize.

Atile'i, geboren op het eiland Wayo Wayo, wordt zoals de traditie het voorschrijft als 2de geboren zoon weggestuurd op vijftienjarige leeftijd, als offer aan de god Kabang. Hij vaart de wijde zee op in een klein bootje met beperkte voedingsmiddelen en water. Moederziel alleen en soms tijdelijk in het gezelschap van de geesten van zij die hem reeds voorgingen, de vele andere jongens die soms de gedaante van potvissen kunnen aannemen.

Alice tracht al schrijvend het verlies van haar man en zoontje te verwerken, liefst van al zou ze willen sterven. Ze leeft nogal teruggetrokken in haar woning op een eiland in Taiwan. Het water van de zee komt jaarlijks dichter en dichter bij haar huisje. Onvermijdelijk zal het huis in de toekomst opgeslokt worden door de watermassa.

Het boek is heel mooi geschreven vond ik, een beetje als een sprookje waarin harde realiteit en magisch realisme versmelten. Altijd interessant om iets meer te weten te komen over de Bunun tribe en andere eerste volkeren van Taiwan, waar ik eerlijk gezegd voordien nog nooit van gehoord had.

De prachtige cover en mysterieuze titel spraken me meteen aan. Nadien zag ik dat het 1 van de 8 boeken in de serie 'Vintage Earth' is. Verhalen over de band tussen mens en natuur, de veranderende wereld waarin we leven, ook wel ecoromans genoemd.

Eerder in deze reeks 'Vintage Earth' las ik ook reeds 'The Wall' (Marlen Haushofer - goed ***), The man who planted trees (Jean Giono - mooi ***) en The last quarter of the Moon (Chi Zijian - prachtig ****). Dus ik had al enige verwachtingen - altijd gevaarlijk -, maar 'The man with the compound eyes' stelde dus zeker niet teleur!