Natuurmens
De laatste man. Door: Elizabeth Gilbert.
Ik hou van Elizabeth Gilbert, ik hou ook van (bijna) alles dat ze schrijft. Vooral als ze over sterke, boeiende vrouwen schrijft. In De laatste man is dat duidelijk niet het geval ;) Het boek dateert al van 2002 en verschijnt nu pas in vertaling.
Jack Kerouac, John Muir, Henry David Thoreau; allemaal mannen die ik al kende en bewonder om hun liefde voor de natuur. Vandaag kan ik Eustace Conway aan dat rijtje toevoegen; als natuurman, niet als man die ik bewonder. Want hoewel Gilbert duidelijk fan is van Conway lukt het mij niet volledig om hem te omarmen.
Eustace is nochtans een boeiend persoon: op zeventienjarige leeftijd verlaat hij zijn familie om met een tippi rond te gaan trekken en zelfvoorzienend te leven. Hoe hij het klaarspeelt om van ‘niets’ alles te maken dat hij nodig heeft is bewonderenswaardig (hoewel voor een vegetariër niet altijd smakelijk om te lezen ;)). Zijn liefde voor en kennis van de natuur zijn indrukwekkend. Hij is een man met prachtige idealen en een bewonderenswaardige visie, in theorie. In de praktijk loopt alles iets minder vlot dan hij gedroomd heeft. Het echte leven staat in de weg. Iets wat vele van ons wel zullen herkennen.
Gilbert vond een indrukwekkend personage, een man die een roman waard was, alleen lees ik liever over vrouwen. Dus kijk ik al vol verlangen uit naar haar volgende boek.
