Droom of werkelijkheid?
“Ik boog me voorover, mijn schaduw gleed over het water. Jonge kikkevers schoten opzij, de oudere bleven doodkalm dobberen. In een mum van tijd stonden mijn schildersezel, verfkist en klapstoel klaar. Na een kwartier had ik de contouren van een jong exemplaar geschetst.”
Raoul Deleo is een veelzijdige en creatieve artiest, beeldend kunstenaar. Hij raakte gefascineerd door de ontdekking van een VOC-schip dat al 400 jaar op zee dobberde. In het ruim werden tekeningen gevonden van een continent dat niet op onze wereldkaart terug te vinden is. Raoul Deleo ging op (imaginaire) expeditie en vond dit verloren gewaande continent, Terra Ultima. De exacte ligging houdt hij geheim, maar hij deelt wel een gedeelte van zijn archief. In 2017 was er in het Natuurhistorisch Museum in Rotterdam reeds een tentoonstelling met zijn werk. Nu is er het prachtige boek over Terra Ultima, waarin feiten en fictie knap met elkaar verweven zijn. Droom of werkelijkheid?
Deleo heeft aan zijn collega-ontdekkingsreiziger en bioloog Noah J. Stern gevraagd om dit boek samen te stellen. Ze hadden elkaar eerder ontmoet in Chicago, waar Deleo een lezing hield in het Field Museum. Als archivaris had Noah J. Stern énorm veel materiaal ontvangen, orde hierin scheppen was zeker geen eenvoudige taak. Vijf hutkoffers vol tekeningen waar potloodstreepjes van de schetsen nog zichtbaar zijn, boodschappenbriefjes, logboeken,… een mengeling van bruikbare stukken en nutteloze rommel. Maar kijk, het is gelukt!
Terra Ultima bevindt zich ergens tussen Alaska en Azië. Als je vanaf de Tsjoektsjenzee koers zet naar de Beaufort zee dan zit je al in de juiste richting. Gilles Jansz, kapitein bij de Verenigde Oost-Indische Compagnie, wist dus alvast deze plaats te vinden. Maar zijn schip de Postiljon is in 1599 spoorloos verdwenen. Gelukkig kon Deleo zich dus baseren op de kaarten en de tekeningen die in het ruim zijn gevonden.
De eerste expeditie van Deleo, die 102 dagen duurt, gaat langs de kuststrook die meer dan 842 kilometer lang is. Hij ontdekt hier unieke dieren. De Poseidon’s gorillrus, het flamingohert, en in een kreek ziet hij een grootoogmuiskarper. Met grote precisie schetst hij deze bijzondere dieren. De droge gebieden en de poolcirkel behoren tot de volgende expedities.
Ik was bij het bekijken van dit boek onder de indruk van de prachtige illustraties, soms paginagroot. De schattige vlindermees en de intrigerende Blauwe waaierstaartkikker behoren tot mijn favorieten. Maar al de dieren zijn schitterend getekend door Deleo. Je voelt bijna de zachte veertjes of de bewegende schubben, zo fijn realistisch weergegeven. Mooi, mooi!
Achteraan in het boek staan vier kaarten met info over de vindplaats van Terra Ultima, de expedities en de ontdekte dieren. Een overzichtelijk register met de wetenschappelijke en Nederlandse namen en een stamboom sluiten dit indrukwekkende boek af.
Dit boek is echt een prachtige ode aan de fantasie en aan de natuur. De combinatie van feiten en fictie doen mij bijna geloven dat Terra Ultima echt bestaat. Verwijzingen naar Alexander von Humboldt, Gilles Jansz, bestaande plaatsen en historische gebeurtenissen creëren een geloofwaardig verslag. De unieke dieren spreken dan weer de fantasie aan. Met deze nieuwe werkelijkheid wil Deleo aantonen dat de wereld groter is dan de meeste mensen denken. Ik was alvast volledig in de ban van Terra Ultima. Dit is een boek voor kinderen en volwassenen die met verwondering naar de wereld durven te kijken. Applaus voor Raoul Deleo en 4,5 schitterende sterren!
“Daar aan de voet van de gletsjer besefte ik opeens dat ik me geen buitenstaander meer voel. Ik ben deel geworden van Terra Ultima en zij van mij. Ik ben aangekomen.”
