De volwassenheid laat heel wat krassen op het hart

De Vlaamse schrijver Kristien De Wolf (Sint-Niklaas, 1969) debuteerde in 2017 in de Extazereeks met Rotgeluk, een bundel eigenzinnige verhalen waarin haar talent in elk opzicht tot wasdom komt. In 2019 verscheen Ava Miller en ik, haar overdonderend romandebuut met een al even onvergetelijke protagonist. Het was een buitengewoon knap werk dat straalde en schitterde door zijn prachtige taal en stijl. En dat doet haar nieuwe werk Regensoldaten eveneens. De titel alleen al fascineerde me voor ik iets van het werk gelezen had. En als dat het verhaal afsluit met: Het was alsof ik zelf een vlucht nam en zou kunnen opstijgen als de reiger, als duizend spreeuwen tegelijk, vrij en hoog in de lucht, in een prachtige dans, en helemaal synchroon, als honderdduizend regensoldaten.

Dan weet je wel dat je met een heel bijzondere roman te maken hebt die nu al behoort tot één van de toppers die ik dit jaar gelezen heb.

Het verhaal heeft als centrale figuur Mus, een meisje en later vrouw, die eigenlijk een andere voornaam heeft, maar die door moeder liefdevol mus genoemd wordt omdat ze zo klein en breekbaar is. Mus blijft mus ook al wordt ze later een achtenswaardige neuroloog.

Als kleine schattige krullenbol was Mus het licht in haar moeders leven, de kleine heldin in al haar verhalen, het gezicht op al haar foto’s die het hele huis sierden. Maar de verhalen verbleekten en de portretten verhuisden naar zolder. Mus wilde nieuwe verhalen scheppen maar die poging verliep helaas niet zo gelukkig. Na enkele jaren komt er een nieuw verhalenbroertje Ben. En die zijn foto’s nemen definitief de hare in. Hij wordt het nieuwe onderwerp van de nieuwe verhalen, terwijl haar verhalen niet meer verteld worden. Door de drukke job van haar moeder moet ze ook nog voor de kleine indringer zorgen. Maar Mus vindt een nieuwe bewonderaar en speelkameraad in haar buurjongen. Hij wordt het ijkpunt in haar leven, alhoewel hijzelf een andere weg in slaat. Mus gaat studeren, minnaars gaan en komen, de volwassenheid komt en deze laat heel wat krassen op haar hart achter, krassen die weggespoeld worden met tonnen alcohol maar de gemiste kansen komen er niet door terug. Alhoewel zeg nooit nooit.. Ze wacht. Misschien komt er toch nog iets.

Regensoldaten is een roman vol melancholie, naar terugblikken wat was en misschien nooit terug komt. De roman is zo visueel geschreven, dat je naast dat meisje, die vrouw zou willen gaan zitten en haar een verhaal wilt vertellen, over hoe bijzonder zij is.