Krachtig!

Strijd en metamorfose van een vrouw. Door Édouard Louis.

Ongeveer een jaar geleden hoorde ik voor het eerst van Eddy Belleguele, in Zomergasten. Kort daarop las ik Weg met Eddy Belleguele in mijn vakantie. Ik weet nog exact waar ik was: op een dekentje onder een boom aan een vijver met eenden. Die omgeving stond mijlenver van de omgeving in het boek. En de sereniteit, zonder enige afleiding, zorgde er voor dat het boek extra binnen kwam.

Dit kleine boekje, een ode aan zijn moeder is er een vervolg op. Het is lichter en luchtiger, maar vergis je niet; tussen de regels sluimert er veel pijn en verdriet. Ik vind het prachtig, ontroerend en hoopgevend om te lezen hoe Édouard en zijn moeder, elk op hun eigen manier en tempo aan hun verleden vol armoede en geweld zijn kunnen ontsnappen.

Louis schrijft volgens eigen zeggen geen literatuur, maar wat hij schrijft is moedig, belangrijk en krachtig. Hij bezit de gave om afstand te nemen en daardoor beter te kunnen zien wat er speelt; in zijn leven, de maatschappij, de wereld. Die afstand creëert op de duur meer nabijheid. In zijn werk maar, en dat lezen we nu, ook in zijn relatie met zijn moeder.

Je eigen leven, met de juiste afstand, bestuderen, patronen herkennen en er een ontroerend boek over schrijven is niet iets wat iedereen kan. Zeker niet zo mooi als Édouard Louis het kan. Hij schrijft dan misschien wel geen literatuur maar hij schrijft wel rauw en poëtisch tegelijk, maatschappelijk relevant en geëngageerd. Zoek jezelf een boom, leg je op een dekentje en lees.