In Playing in the Dark gaat Toni Morrison op zoek naar 'zwarte kwesties' of, om literaire academische taal te gebruiken, het afrikanisme in de literatuur en in het bijzonder in de Amerikaanse literatuur. Deze essays zijn een neerslag ven enkele van haar colleges in literatuuranalyse aan de Harvard University; Zij stelt onomwonden vast dat haar werk van haar nadenken vereist over de vrijheid die zij als Afrikaans-Amerikaanse schrijfster kent in een wereld waarin geslacht, seksualiteit en vooral ras zo'n grote rol spelen.

Volgens haar zijn te weinig mensen die aan literatuurgeschiedenis doen en zich bezig houden met de literaire canon zich bewust van de macht die ze in handen hebben. Als je jezelf niet kan verplaatsen in een ander, blijf je het best met je vingers van de 'literaire verbeelding' af. Toni Morisson vraagt zich dan ook terecht af hoe het mogelijk is dat de Afrikaanse bevolkingsgroep die er al was voor er ook maar één beroemde Amerikaanse schrijver was en die vast en zeker een invloed heeft gehad op bijna elke Amerikaanse auteur, gewoon genegeerd wordt.

Literaire verbeelding hou je niet in toom. De woorden kunnen een mooi blank verhaal vormen, waar echter wel de 'Black African Soul' in rondzweeft. Voorbeelden hiervan vind je terug in het werk van Mark Twain (Huckleberry Finn), Ernest Hemingway (To Have and to Have Not), Edgar Allan Poe (The Narrative of Arthur Gordon Pym), enz. Toni Morrison dringt aan op een meer deskundige en neutrale literatuuranalyse, opdat de broeierige 'subteksten' door het blanke en morele vernis hun complexiteit en kracht niet zouden verliezen in een spiegelende maar steriele glans.

| Reacties (0)