Zo boeiend!
Naar analogie met Sei Shõnagon schreef Marian Donner ook een Hoofdkussenboek. Maar dan op haar manier.
Geordend in vier delen: aarde, lucht, water en vuur neemt Donner ons bij de hand en troont ons mee door de wereld. Door haar wereld. We kijken naar wat zij belangrijk vindt, wat haar raakt, aandacht trekt, irriteert.
Donner en ik delen een liefde voor het opwijkende (positief afwijkende). Mensen met een gezonde hoek af, morsige kantjes, rommelige hoekjes, stamelende twijfelaars die op zoek zijn naar wat ze echt voelen/bedoelen en niet een voorgekauwde boodschap willen oplepelen,…
Net zoals in Het zelfverwoestingsboek wil ze roken, zuipen, vloeken. Ze pleit ervoor om dronken mensen op TV te laten verschijnen, kinderen vogels te laten bekijken in plaats van merken van auto’s te leren. Ze legt je uit wat Trump en kayfabe met elkaar te maken hebben, hoe het escortleven er echt aan toe gaat en wat bètablokkers voor je kunnen doen.
Ik doe dit boek geen recht met deze opsommingen. Het is veel meer dan dat. Met de weetjes die ik las heb ik mensen om de oren geslagen, ik heb veel aangeduid en van elke pagina genoten.
Een boek dat boeit, je amuseert, waardoor je bijleert en dat je doet nadenken over de wereld waarin we leven en hoe we zouden kunnen leven. Als alles en iedereen zijn eigenste zelf zou mogen zijn. Hoe lastig, stinkend, druk, opwijkend dan ook…
Fan!
