Fantasy aan de macht!

Als liefhebber van het fantasygenre moet ik me vaak verdedigen. Veel te vaak wordt het genre bestempeld als pulplectuur, te simpel en niet kwalitatief genoeg. Zever. Wat zijn dan de sterktes van fantasy? Ten eerste het escapisme, een woord dat zeker niet de slechte connotatie zou moeten hebben die het vandaag heeft. Deze Corona-tijden duiden net het belang aan van even te kunnen ontsnappen aan de dagdagelijkse werkelijkheid, het is therapeutisch. Ten tweede zitten er net heel veel levenslessen in fantasy, want gevoelens en ethische waarden zijn universeel. Daarbij exploreren fantasyverhalen steeds meer de morele grenzen van de mens, wat de boeken erg spannend maken. Ten derde, fantasy (en vooral het Young Adult-gedeelte) geeft hoop, doet ons geloven dat we wel degelijk agency hebben in de maatschappij en dat zelf de meest onwaarschijnlijke persoon de wereld kan veranderen. Ten vierde, fantasyverhalen komen meestal in reeksen, wat dus extra veel leesplezier betekent. In een periode die aanvoelt als een bizarre science-fiction film, lijkt me fantasy lezen dus het ideale tijdverdrijf.

Een goede boekenserie om de tijd mee te doden is de Red Queen-tetralogie van Victoria Aveyard. In dit universum is de maatschappij verdeeld in zilverbloedigen met magische krachten, die vanzelfsprekend alle macht hebben, en roodbloedigen, het gewone volk. Wanneer Mare Barrow, een arm roodbloedig meisje, plots ook magische krachten vertoont, komt het land op zijn kop te staan en ontstaat een hele revolutie. Het is een verhaal à la Hunger Games en Divergent met een sterk vrouwelijk hoofdpersonage en natuurlijk een love triangle. Het leest als een trein, doet je hart sneller slaan en heeft een stevige brok morele ambiguïteit die je op het puntje van je stoel houdt.