Boeiend familieverhaal in Marokko eind jaren 60

Marokko jaren 60-70. Het harde werk van Amine wordt beloond. De dorre, onvruchtbare grond die hij erfde is nu een bloeiend bedrijf. De familie behoort eindelijk tot de bourgeoisie van Meknes. Hij laat, na lang aandringen van Mathilde, zelfs een zwembad bouwen, voor haar het bewijs van luxe en weelde.

"Il avait d'abord dit non. Non, parce qu'ils n'en avaient pas les moyens. Parce que l'eau était un bien rare et précieux dont on ne pouvait user pour son loisir. Il avait dit non en hurlant parce qu'ils haïssait l'idée d'afficher ce spectacle indécent devant les paysans misérables. Que penserait-t-on de l'éducation qu'il donnait à son fils, de la façon dont il se comportait avec sa femme quand on la verrait, à moitié nue, nager dans une piscine?"

Mathilde integreert , leert de taal en richt zelfs een soort polikliniek op maar ze blijft zoeken naar haar plaatsje in "le pays des autres".
In dit tweede deel van de trilogie volgen we vooral hun kinderen en de jeugd in die tijd.

Aicha is een briljante studente geneeskunde en wordt uiteindelijk gynaecoloog.

Selim, wiens studies geen succes zijn , vlucht en komt terecht bij een een groepje hippies.

Toch is het meer dan een familie-epos, het is het verhaal van Marokko, waar politieke spanningen, cultuurverschillen, corruptie, tradities en vooroordelen overal aanwezig zijn.

Voor mij is dit een “verrijkend boek. Het leest als een prachtig verhaal maar je leert ook de situatie in Marokko kennen in een tijd van de dekolonisatie, de spanningen en het regime van Hassan II. Doordat elk personage mooi uitgewerkt is, bekijk je de geschiedenis telkens vanuit een ander standpunt. Verder vond ik de tweestrijd waarin iedereen verkeert erg boeiend. Aicha houdt van haar ouders en haar cultuur maar ze streeft naar emancipatie. Amine is blij met wat hij bereikt heeft maar steeds bang om het te verliezen, hij heeft moeilijk met Aicha die “vrijheid” zoekt maar is intussen ook een ontzettend trotse vader.

"Il ne le confia à personne, mail s'il avait accepté de faire construire le piscine, c' était pour Aicha. Pour qu'elle soit fière de lui, pour qu'elle n'ait pas honte, elle, la future médecin, d' inviter un jour ses amis à la ferme".

Het einde is ontroerend en hoopvol, ik ben blij dat deel 3 nog komt!
Leïla Slimani (Rabat, 3 oktober 1981) is een Frans-Marokkaanse journaliste en auteur. In 2016 won ze de Prix Goncourt voor haar roman Chanson douce.

De drie delen van Le Pays des autres zijn vertaald in het Nederlands:

1. Mathilde, 2. Laat ons dansen en 3. Neem het vuur mee
Je kan deel twee “apart” lezen. Alle personages worden bij het begin duidelijk voorgesteld… maar het zou jammer zijn om iets te missen.