evolueren van jeugdige onschuld naar jeugdig verdriet.
Citaat: "Ik kan niet zijn dochter zijn/ niet van zijn lichaam denkt ze/ hij was wellicht bij mij gebleven/ al was het maar omwille van het bloed'/"
Suzanne Binnemans was redactielid van Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift en jarenlang bestuurslid van PEN-Vlaanderen. Zij debuteerde in 1988 met de korte roman De woorden van Elisabeth. Daarna volgden nog vijf romans, de laatste, Prooi, in 2008. Suzanne Binnemans doceert proza aan de Antwerpse SchrijversAcademie en autobiografisch schrijven bij Creatief Schrijven in Antwerpen. Omwille van het bloed is haar eerste dichtbundel. Omwille van het bloed is een dichtbundel bestaande uit drie delen waarin de relatie van een dochter met haar alcoholistische vader wordt beschreven. Deze mooie bundel had een vreemde fascinatie op mij die voor een stuk door de cover werd opgeroepen. Op de voorkant staat een meisje op een driewieler, verwonderd turend in de lens, op de achterkant een vader met het meisje dat zijn dochter blijkt te zijn. Mooie familiekiekjes die zich in een andere vorm op je netvlies gaan krassen wanneer je de gedichten gaat lezen, ze evolueren van jeugdige onschuld naar jeugdig verdriet. Het zijn hele sterke, verhalende gedichten van een volwassen vrouw die het meisje van toen haarscherp doet herleven. De bundel leest als een roman en dat komt eerst en vooral door de cover en ook de vorm, een drieluik, is zéér goed gekozen. Je kan de angst van het kind voelen en je krijgt zelfs een beeld van de dronken vader die stapt als een kind. Het is huiveringwekkend mooi gebeiteld en ergens voel je je een voyeur. Maar de gedichten wrikken en sleuren aan de lezer. Angst, verdriet, afkeer, haat, maar ook genegenheid, begrip en vergeving al deze gevoelens zijn in een soort caleidoscoop samengevat door een vrouw die beseft dat een ander leven mogelijk was geweest maar die toch de wrok wil vervangen door verzoening.
