De waarheid zijn de herinneringen waarmee we verder kunnen leven

OGEN VAN DE RIGEL. Roy Jacobsen. ****

Na het schitterende eerste deel (De onzichtbaren) en het wat teleurstellende tweede deel (De witte zee) heeft dit derde luik me opnieuw in de ban.

Ingrids lange en moeizame tocht – fysiek, emotioneel en mentaal – om na de oorlog haar geliefde en vader van haar kind terug te vinden – is ook een tocht naar de waarheid, die je nodig hebt om eindelijk rust te vinden.

Het landschap is bar maar prachtig, de mensen stug, zwijgzaam, of beter: ze voelt wat ze verzwijgen. Niemand zegt helemaal de waarheid, of ze zeggen niets of dat ze beter terug naar huis kan gaan.

Maar ze is een vrouw alleen met een kind en op hun eigen stroeve manier zijn die noorderlingen gastvrij. Er is een bed, ze krijgen eten, ze pakken het kind op schoot.

En Ingrid hoort wat ze haar vertellen en vooral wat ze niet vertellen, de waarheid tussen de regels.

Of wat zij aan het eind zal kiezen wat haar waarheid is.

Want eens moet er een keerpunt zijn. Een terugkeerpunt naar huis.

Je moet verder kunnen met je leven.