Weelde

Natuurdagboek. Nescio.

Al jaren lees ik hier en daar verwijzingen naar dit dagboek, vandaar mijn interesse. Ik was dan ook blij toen ik las dat Nijgh & Van Ditmar een nieuwe uitgave plande.

Ik las al de kritiek dat dit dagboek (daterend van 1946-1955) best saai zou zijn, zeker de eerste jaren, omdat de notities dan heel kort en bondig zijn. Ik las ook dat je best zijn andere werk ook/eerst zou moeten lezen. Ik deed dat niet en beklaag het me niet.

Iets opmerken, er belang aan hechten, het onthouden, het opschrijven. Dat betekent dat het waarde heeft. Voor de waarnemer/schrijver en daardoor ook voor de lezer. Hoe groot of hoe klein het ook moge zijn. Een mooie wolk, gouden cornoelje, een ‘Fransch kind met uitgestrekte beentjes’, koeien als miniatuurtjes, veel koffies, treinen en de bus.

Wij kijken te weinig om ons heen, turen met dichtgeknepen ogen op ons scherm, volgen de weg die dat scherm dicteert. Natuurdagboek is hede ten dage een ode aan de traagheid, het kleine dat eigenlijk het grote is en de natuur die altijd in al haar schoonheid te ontdekken valt, zonder plan of route, gewoon vlakbij. Of een treinrit verder.

Natuurdagboek, de heruitgave, komt als geroepen: de zomer richting vrijheid komt er aan. Laten we niet vergeten wat we afgelopen jaar, noodgedwongen, hebben geleerd: de deugd van het wandelen, de schoonheid van de natuur; de wereld vlakbij is groots en mooi en het opmerken waard. Nestel je met Nescio onder een boom, in de lommerte, in het gras. En wees hier, en nu.