Het verklaart de reeks omstandigheden die tot onderdrukking leiden

Tien jaar na het succes van "En finir avec Eddy Bellegueule" (Weg met Eddy Bellegueule ) vertelt Édouard Louis in Monique s'évade (Monique ontsnapt) over de laatste avonturen van zijn moeder. Een aangrijpend verhaal dat paradoxen belicht en zonder taboes over geld spreekt. In 2014 verscheen "En finir avec Eddy Bellegueule", een autobiografisch verhaal waarin de toen pas 22-jarige Édouard Louis vertelt over zijn pijnlijke adolescentie in Picardië, een periode waarin hij geteisterd werd door homofobie. Het werd wereldwijd een succes bij de critici en zijn literaire, theater- en academische carrière neemt een hoge vlucht. Zijn verhalen zijn altijd gebaseerd op dezelfde autofictionele inslag, waarbij zijn familieleden centraal staan. Zijn vorige boek, "Combats et métamorphoses d'une femme" (2021) , vertelde al het verhaal van hoe zijn moeder, Monique, zich bevrijdde uit de greep van de vader van haar kinderen. Sinds deze eerste uitgave geloofde de auteur dat zijn moeder uit de problemen was. Maar op een avond, terwijl hij in Athene verblijft, belt zij hem op, in paniek door de woede en het alcoholisme van haar nieuwe partner. Édouard Louis organiseert en financiert haar ontsnapping op afstand en schrijft er vervolgens over in "Monique s'évade" . Geld is belangrijk. Zijn moeder had altijd een hekel aan hem omdat hij literaire successen boekte die voortvloeiden uit de armoede van zijn familie. Maar wat zijn moeder als verraad had gezien, was nu juist wat hen samen in staat stelde haar vrijheid op te bouwen. Deze ontsnapping wordt dan ook een verzoening.

"Monique s'évade" is het meest heldere boek van Édouard Louis. Voor het eerst is het een bevel van zijn moeder, die wil laten zien dat ze deze keer definitief bevrijd is van het juk van de mannelijke overheersing. De auteur viert de immense vreugde die voortkomt uit bevrijding en ongehoorzaamheid, die ook verborgen zit in kleine details, zoals het ontdekken van humus en falafel. De auteur, trouw aan zijn ruwe en precieze stijl, vermijdt de "mooie stijl" ten gunste van een directe en didactische vertelling. Het verklaart de reeks omstandigheden die tot onderdrukking leiden. Het boek eert Monique's uniciteit en probeert tegelijkertijd systemen van klassen- en genderdominantie bloot te leggen.