Sterren in de plooien van de zwarte nacht

“Mijn lieve jongen - Nele Baplu” *****

Arthur. Tuur voor de vrienden. 86 jaar.

Op het strand en op het steeds witter wordende blad van zijn geheugen zoekt, vindt en hertekent hij de sporen die hij en zijn kleinzoon er lang geleden schreven.

Het water en het vergeten zullen ze straks weer uitwissen, maar straks, morgen, zolang als hij kan zoekt en schrijft hij opnieuw.

En er is dat touw tussen hen. De belofte.

De verzekering op de kinderlijke vragen: Wat als, opa?

Het zal niet, lieve jongen. Ik laat het niet gebeuren.

Het touw dat je moet vieren, want een kind moet groot kunnen worden.

En ginder ver, waar ze het diepst is, ligt het hart van de zee.

Zoals in de diepdiepblauwe ogen van oma.

Van op het strand kijkt ze naar hun boot. En als ze in het water stapt, vliegen de opspattende druppels bij hen in de ogen, en dat moet je geloven zoals je poëzie gelooft.

Het is liefde om met je voeten in hetzelfde water te staan.

En als het water wast tot aan je lippen, en hoger zelfs, is het nog altijd liefde, die gedaan heeft wat ze kon. Dat weet ook de vrouw op het strand die niet langer zijn kletsnatte broekspijpen oprolt.

Nele Baplu heeft het talent om een verhaal uit te sparen uit het wit van het papier.

Rond de woorden, zinnen, beelden schraapt ze voorzichtig net genoeg wit weg om zoveel mogelijk ruimte te behouden. Daarin ademt het verhaal. Langzaam en diep, tot in je tenen.

Hoewel het ‘maar’ een novelle is, getekend in de meest elementaire en tegelijk poëtische trekken, vult het verhaal je met een compleet mensenleven en tegelijk met stilte, en in het bezinksel borrelen echo’s naar boven van je eigen verlangens, dromen, herinneringen. Van hoe je – hoe ik – zoals Arthur gaandeweg steeds meer verleden word en kijk naar de touwen die ik vasthoud in mijn hand.