oude herinneringen versus een nieuwe wereld

Marion Bloem (1952) werd in Arnhem geboren als kind van Indische Nederlanders en was al jong bijzonder geïnteresseerd in het land van haar voorouders. Ze is klinisch psycholoog, auteur, beeldend kunstenaar en filmmaker. Bloem schreef verschillende kinderboeken, onder meer Matabia, over de aanpassingsmoeilijkheden van een Indisch meisje in Nederland. Het boek werd bekroond met de Ibby Prijs en de Tiger Award. In 1976 verscheen voor volwassenen De Overgang. Zij werd in 1983 beroemd met het autobiografische boek Geen gewoon Indisch meisje. Daarin schrijft ze over het migrantenbestaan in Nederland en de Indische geschiedenis. Bloem schrijft veelal boeken met autobiografisch karakter. Na Geen gewoon Indisch meisje volgde Een meisje van honderd. Met dit nieuwste boek Meisjes uit het dorp is de trilogie compleet.

Marion Bloem beschrijft de verschillende plekken waar haar zeventigjarige hoofdpersonage Ramona gewoond heeft en wat ze daar voor herinneringen aan heeft. In al deze herinneringen gaat het vooral over vriendschap. Haar zus had altijd veel vriendinnen om zich heen, terwijl Ramona zichzelf liever afsloot van de wereld en schreef. Het is voor haar heel vreemd te merken dat haar kleinkinderen vooral teren op likes en comments op foto’s op sociale media en dat is een nieuwe wereld voor Ramona. De voorwaarden voor een vriendschap zijn in haar ogen veranderd. De auteur duikt voor persoonlijke herinneringen terug in de jaren vijftig en daardoor speelt ook de geschiedenis uit die tijd een belangrijke rol. Nozems, vetkuiven, Elvis, sjorren, de hoogst gevaarlijke tongzoen, en die ene beste hartsvriendin bij wie je lief en leed kwijt kon… De herinneringen van Marion Bloem hebben mij ontroerd en gefascineerd.