De gedichten lijken gondels
Maarten Embrechts debuteerde in 2014 met Dagen van koffie en van brood. Samen et de bundels Vel (2016) en Letters in mijn hof (2018) vormt zijn debuut een mooie trilogie over de relatie zoon- ouders. In 2010, 2011 en 2016 wordt zijn werk genomineerd voor de Melopeeprijs. In zijn nieuwe bundel 'Liefde is een ander land' zoomt de dichter vooral in op leven, spreken, liefhebben en reizen. De letters zijn soms begrensd door veel witruimte, maar deze beperking doet zeker geen afbreuk aan de teksten die behoefte hebben aan barok of lyriek maar wel soberheid en een duidelijke sprekende taal! De dichter hecht ook in deze gedichten veel belang aan interpunctie en woordbeeld. Leestekens ontbreken, of beter: moeten zelf worden verzonnen, terwijl hoofdletters aanwezig zijn. Dat geeft soms wel een andere kijk op de dingen, geeft ook wel eens beperkingen die zeker geen afbreuk doen. De hommage van Maarten aan collega en geestesgenoot Lucienne Stassaert in Triptiek is heel mooi, omringd door katten en een pink op de piano schildert ze een oceaan. Er wordt vrij veel teruggeblikt op liefde- of andere landen van Diepenbeek tot Florence van de Ponte Vecchio of het leger in Koksijde. De gedichten lijken gondels die ons verre of dichtbije oorden brengen naar geliefde soms vergeten personen. Liefde is een ander land doet je als lezer soms enstig lezen, dan weer wegdromen!
