Onbeantwoorde verlangens in suggestieve en poëtische taal
Nele Baplu schreef opnieuw een mooie literaire novelle die me enorm raakte. Het verhaal gaat over Ruth, een celliste, die is gaan samenwonen met haar vriend Lander. Lander moet concurreren met haar muziek en haar docente Hannah, die enorm belangrijk is voor haar, wat het niet gemakkelijk maakt voor hem.
Hannah drijft Ruth tot het uiterste en tot het onder de ogen komen van haar verleden. Zo maakt ze van Ruth een nog betere celliste.
Naarmate de tijd vordert, wordt het verhaal herhaald in de volgende generatie.
De titel is uiterst goed gekozen, en de novelle raakt voluit gevoelige snaren. Nele schrijft poëtisch en suggestief, en laat ook stiltes spreken. Het verhaal gaat over onbeantwoorde verlangens en maakt me nieuwsgierig tot het einde. Hoe kan je in zo'n mooie taal schrijven? Hoe doen auteurs het toch hun woorden op dergelijke manier bij elkaar te brengen?
