Boeiend derde en laatste deel van een schitterende familiekroniek

In dit slotstuk van de familiekroniek “Le pays de autres” vertelt Slimani het verhaal van de jongste generatie van de familie Daoud. Aicha en Mehdi bouwen verder aan hun carrière als gynaecologe en bankdirecteur. Hun dochters Mia en Ines gaan op zoek naar hun identiteit en vrijheid in het snel veranderende Marokko waar corruptie, racisme en politiek nog steeds een grote rol spelen

Voor mij was de volledige trilogie een wondermooie manier om Marokko beter te leren kennen en te begrijpen. Opnieuw vond ik de contrasten tussen de bourgeoisie en de ongeletterden, het leven in Frankrijk en Marokko, de tweestrijd en de dubbele gevoelens van de personages steeds schitterend, soms poëtisch verwoord.

"Elle voulait leur faire comprendre qu'elle avait un endroit où retourner mais la vérité, c'est qu'elle avait peur. Peur de changer, de s'oublier, de se trahir. Peur de devenir comme eux et que la Mia d'avant soit remplacée par une autre. Elle avait l'intuition que pour s'assimiler, il fallait se dissoudre, s'effacer, annuler le passé. Que le prix de l'intégration, c'est aussi la perte d'une certaine intégrité."

Ik genoot ook van de verschillende verwijzingen naar literatuur. Zo gaf Mehdi op cruciale momenten mooie levenslessen aan zijn dochters via boeken. Je kan dit deel opnieuw "apart" lezen maar je mist toch wat. De hoofdrolspelers uit de eerste delen komen immers terug, niet op de voorgrond maar ze zijn er en ik vond het fijn om ook hen nog een beetje te volgen.

Leïla Slimani (Rabat, 3 oktober 1981) is een Frans-Marokkaanse journaliste en auteur. In 2016 won ze de Prix Goncourt voor haar roman Chanson douce.

De drie delen van Le Pays des autres zijn vertaald in het Nederlands: 1. Mathilde, 2. Laat ons dansen en 3. Neem het vuur mee. Het verhaal is niet autobiografisch maar wel gebaseerd op de familiegeschiedenis van Slimani. Voor de foto's op de omslagen gebruikte ze trouwens oude familiefoto's. Hier zien we de 18e jarige Leila de eerste keer in Parijs (Montmartre). Verder las ik dit weekend in de Standaard (4/10) dat ze dit verhaal ook schreef als eerbetoon aan haar vader. Hij belandde in de jaren 90 in de gevangenis op beschuldiging van corruptie maar werd postuum vrijgesproken