less is more

IK BEN EEN EILAND. Tamsin Calidas. ***°

Al maanden wilde ik dit boek absoluut in handen krijgen, maar ik was blijkbaar niet de enige die er al die lofbetuigingen over gehoord had. Ik waag me dus op glad ijs als ik hier schrijf dat ik teleurgesteld ben. Absoluut niet door het verhaal op zich. De overlevingsstrijd van deze vrouw op dat ruige, onherbergzame eiland boeide me. Ik voelde me met haar verwant in de verbondenheid met de zee en het landschap, met haar eenzaamheid ook, bij periodes in mijn eigen leven. Ik voel haar emotie. Ik begreep wat er allemaal door haar heen ging. Maar ik had liever méér tussen de regels gelezen dan zo expliciet.

Té is té. Een beetje het omgekeerde van ‘De kleren van de keizer’. Het verhaal en zelfs de pure bot-emotie verdrinken in te veel pathos, te veel (bijvoeglijke naam)woorden, te lyrische beschrijvingen, waarin de essentie voor een groot stuk gesmoord werd. Ik verslikte me erin. Aan de ene kant zou je denken dat dit een erg geaard verhaal is, zo nauw verbonden met de natuur leven, en spiritualiteit IS geaard, maar opnieuw maakte de verwoording het vaak voor mij te zweverig. Ik ging meer en meer diagonaal lezen, en dat is dan weer jammer. Want geregeld kreeg ik toch de mokerslag van een rake zin die barstte van de wijsheid. Dat waren net de sobere zinnen…

Alleen al voor die zinnen was het toch de moeite waard, maar ik denk dat het boek, met een goede, strenge maar rechtvaardige redacteur half zo dik en dubbel zo sterk had kunnen zijn.