Het verborgen leven van bomen

Bomen praten met elkaar. Niet met stembanden zoals mensen en dieren maar met schimmeldraden. Het is een van de vele weetjes uit het bomenboek van Peter Wohlleben.

Een groot woordkunstenaar is de auteur niet. Semantische pareltjes kom je niet tegen. En helaas is het boek ook slecht vertaald: vaak klinken de Duitse zinsconstructies door in het Nederlands.

Toch is dit boek een aanrader. De ruim tweehonderd pagina’s leren mij meer over bomen dan de ettelijke biologielessen op school. Tijdens een wandeling in park of bos kijk ik nu veel bewuster naar de bomen om mij heen. Ik zie de holtes en knoesten in de stam en weet hoe ze ontstaan zijn. Ik zie in het voorjaar tientallen jonge scheuten op de grond en weet nu hoe het hen in de komende weken en maanden zal vergaan.

Hebben bomen hersenen? Intelligentie? Het wordt de laatste jaren onderzocht en meteen ook gecontesteerd. Onderzoek hierrond staat nog in zijn kinderschoenen en misschien willen wij als mens intelligentie bij bomen liever niet onder ogen zien. Stel dat bomen inderdaad op dieren of zelfs op mensen gelijken, zouden we er dan nog tafels en stoelen van maken?