Groots, grootser, grootst.
Na dit derde boek kan ik met absolute zekerheid zeggen dat Nino Haratischwili één van mijn favoriete auteurs aller tijden is. De manier waarop zij een wereld kan creëren is ongeëvenaard. Sterker nog, je voelt dat die wereld haar afzonderlijke romans overstijgt en verbindt. De personages uit Het achtste leven en De kat en de generaal leven in hetzelfde universum en met ieder bijkomend boek wordt dat universum rijker en rijker.
Daarenboven weet ze zichzelf opnieuw te overtreffen. Als altijd hanteert ze met dezelfde souplesse haar wonderlijke taal (tevens een shout-out naar de vertalers Elly Schippers en Jantsje Post), jongleert ze moeiteloos met de ongelooflijke hoeveelheid historische en culturele achtergrond die ze verwerkt, maar deze keer werd ik vooral overdonderd door de opzet van het verhaal.
De manier waarop de herinneringen van Keto ontsloten worden door de foto’s en hoe de verhoudingen op de fototentoonstelling tussen de drie overlevende vriendinnen het verhaalverloop voorafschaduwen, is niet meer en niet minder dan een geniale ingreep te noemen. Het bezorgde mij een ongekend gevoel van immanentie tot het verhaal en dat was ook te danken aan de uiterst levendige beschrijving van de foto’s, die de beelden werkelijk van het blad deden spatten.
Laat ik het hier op houden: Nino Haratischwili, ik vereer u. Laat me alsjeblieft niet te lang wachten op de volgende
