Een poëziebundel die recht naar het hart gaat

Dit is een bundel met gedichten die erg tot me spreken op dit moment. Over de tijd die onontkoombaar is, en hoe we ons daarin bewegen, hoe we met die tijd omgaan, we er ons toe verhouden. Een geweldige bundel die me emotioneel direct raakt, zonder elke zin te willen/moeten begrijpen.

Sanseveria

Je ligt opgerold in een eenpersoonsbed.
In de hoek van de kamer

staat een sanseveria die je hebt uitgekozen
omdat je ervan weg kan gaan.

Sinds enkele dagen trekt de plant meer zuurstof uit de ruimte dan jij.
Niet omdat je weg bent

maar omdat je jezelf zo op het bed hebt gerold
waardoor de lucht zich als een laken over je heen legt.

Niemand ziet de zwermen op je neerdalen.
Niemand legt zijn hand op je dij als een pleister.

We vormen rijen
waarlangs je verdriet geen uitweg ziet.

We trekken de lamellen open
in een barcode die je ogen niet willen scannen.

Je lijkt een kleurplaat beklad door een rusteloos kind.
Alles buiten de lijntjes behalve je lach.

De laatste zinnen van Genesis:

[...]
Het leven rolt zich uit als een zachte deken
maar op het einde toont het hoe het al die tijd
iets hard en doods bewaarde binnenin.