Er zat meer in...

HET LIED VAN DE MISTRAL. Mak-Bouchard Olivier. ***

Na een aantal lovende recensies was ik nieuwsgierig naar dit boek, helaas heeft het mijn verwachtingen niet ingelost. Het voor- en nawoord van de auteur, met enige verheldering, heeft daar niets aan kunnen veranderen. Herhaaldelijk wilde ik het wegleggen. Dat ik het toch heb uitgelezen, was omdat ik uiteindelijk wel de afloop wilde kennen, dus spannend was het ergens wel… Het laatste stuk, vanaf de brand door de mistral, en het hoofdpersonage dat kort terugblikt op het anders-zijn in zijn jeugd, konden mijn aandacht wel vangen, maar onvoldoende om tot meer dan drie sterren te komen. Het leek er ook zo, ergens verloren, tussen gelast.

Apart zijn bepaalde stukken best te pruimen, legendes en mythes boeien me, maar het verhaal dat ze moest omkaderen, schoot, voor mij althans, tekort. Daardoor kreeg het een grote ongeloofwaardigheid, zelfs met de verheldering over de speciale persoonlijkheid van het hoofdpersonage en de waarschuwing van de auteur dat je als lezer verder moest kunnen kijken dan de realiteit. Dus ligt het misschien aan mij, al heb ik zelf een niet te onderschatten fantasie…

Ik kreeg voortdurend het gevoel dat dingen geforceerd moesten kloppen. Ook de heilzame werking van zowel de bron als van de hoorn die de wind kan temmen waren, voor mij, te ver gezocht.

In de context van een fantasy of magisch-realistisch verhaal zouden deze dingen wellicht wél kunnen, maar daarvoor was het boek dan weer niet ingenieus genoeg geconstrueerd.

Ook de personages vond ik weinig overtuigend getekend, met een uitzondering voor meneer Sécaillat. Ik botste op te veel clichés in de relatie tussen het hoofdpersonage en zijn vrouw.
Wat me vooral stoorde was de wat geforceerd amusant-joviale toon, die opgeroepen werd door het woordgebruik van kampvuurverhalen (‘op trot’, ‘menneke’, enzovoort…) en door het veel te vaak toedichten van menselijke eigenschappen aan de kat (overigens wel een fascinerend personage), de kalkstenen vrouw, de irissen, de meubels… aan zowat alles.

Met een andere uitwerking en een goede, strenge redacteur, die de auteur het boek tot op de helft zou hebben laten herleiden (en misschien een betere vertaling?) had er m.i. veel meer in gezeten. Een gemiste kans, maar ik kan me voorstellen dat andere lezers het een aangenaam verhaal of ‘tussendoortje’ vonden…