Dode materie tot leven gewekt
Martin Michael Driessen (Bloemendaal, 19 april 1954) won in 2016 de ECI Literatuurprijs en in 2018 De Inktaap voor Rivieren, een bundel met drie schitterende verhalen waarin een rivier een grote rol speelt.
.
De nieuwe roman van Martin Michael Driessen is doorboord. Op het omslag spat de kalk uiteen om een volmaakt rond gat in de rechterbovenhoek, waaromheen in het binnenwerk de woorden gaan. Dat is niet voor niets: Het licht aan het einde van de loop is de autobiografie van een kogel. Verteld door de kogel zelf.
Driessen heeft kennelijk de noodzaak gevoeld om een totaal ander perspectief te kiezen dan in zijn vorige werk. Zichzelf uit te dagen. Daarvoor moest hij ver gaan, misschien wel verder dan ooit, want in zijn werk stroomt en kolkt de verbeelding en is de vorm nooit vanzelfsprekend - zoals in het bekroonde Rivieren, waarin de Aisne, de Rijn en een Bretonse beek meanderen door de levens van verschillende personages in drie verschillende verhalen.
De hoofdpersoon is een kogel. Hij is niet heel formeel, en zegt wat hij vindt, wat soms brutaal over komt. Hij is ook deels onschuldig, want hij bepaalt niet zelf waar hij terechtkomt, en wil liever in de handen van een goede eigenaar zijn.
Hij maakt deel uit van een groep kogels die zich later in het geweer waar zij bij horen bevinden: een Colt .38 die Henry heet. De kogel zelf krijgt geen naam. Het pistool, een nors wezen genaamd Henry, is eerst in het bezit van een tandarts uit Florida, wordt gestolen, beleeft een kortstondig avontuur met gangsters, belandt in de bosjes, wordt gevonden. Het komt in een la terecht bij een braaf, linksgeoriënteerd gezinnetje, de kogel is bang weg te kwijnen, tot een schrijver ten tonele verschijnt, een Nederlander. De man komt op de motor aan bij het gezin, om er een paar dagen te blijven. De huisvader blijkt zijn vertaler. Michael, zo heet de schrijver is een hartelijke, maar ook dominante en wat gekwelde man. De hoop vlamt op bij het patroon: er staat iets te gebeuren. ‘Ik wil een man die mij als zijn bezit beschouwt en gebruikt.’ Grappig, want zo’n zin kan alleen nog als er een kogel aan het woord is. De schrijver komt dus in bezit van het pistool, hij begint een grimmig spel dat tot een verrassende ontknoping zal leiden.De kogel als verteller - het is een waagstuk. Driessen heeft zich niet herhaald, maar zich voor de lastige taak gesteld om je te laten accepteren dat zijn kogel kan spreken, kijken en denken. Dat hij dode materie op vanzelfsprekende, natuurlijke wijze tot leven zal wekken. En daarin is hij prachtig geslaagd!
Synopsis
Een kogel wacht op het moment van afvuren en ziet zijn lot met gemengde gevoelens tegemoet.