Een boek dat nog lang aan je blijft kleven...

HARS. Ane Riel. *****

Hoe trouw de liefde kan zijn.

Hoe teder. Hoe gekweld. Hoe wreed.

Hoe verlies iemand gek kan maken.

Het eiland is de ideale achtergrond.
Het grootste stuk is het lijf. Daar wonen en roddelen mensen. Daar vind je alles wat je in een normaal leven nodig hebt.
Het Hoofd van het eiland is van het lijf gescheiden door een hals die steeds nauwer wordt (terwijl het boek de strop om je lezerskeel met de bladzijde nauwer aanhaalt).

Het Hoofd is verwilderd en dan wordt je kop dat ook.

Die wordt trouwens gek als het nog maar denkt aan verlies, en daar denkt het constant aan.

Dat is zo als je maar alleen je eigen gezin hebt om te vertrouwen. Het begrenst je en het rekt je grenzen op. Tot afschuwelijke dimensies.

Er is de nood aan bewaren. Er zijn spullen.

Er is vooral hars.

Er is de moeder die eten opkropt als een hamster.

Er is eenzaamheid, en hoe je die als kind voor je bevolkt.

Het kind is voor alles loyaal. Omdat het haar ouders zijn en die houden van haar. En omdat ze geen ander kompas heeft.

Er is het donker waarin de dingen geen pijn doen.

Langzaam komen de scheurtjes van de eerste twijfel.

Het kind is tegelijk te jong en te oud voor haar leeftijd. Vooral heeft ze de veerkracht van een boog die zich opspant, loslaat en ontspant.

Gruwelijk en ontroerend, en een taal op het scherp van de snee.