Speciaal

Wellicht was ik niet de enige die op 5 oktober j.l. bij de bekendmaking van de Nobelprijs literatuur nog nooit van Jon Fosse had gehoord. Reden genoeg om bij een eerstvolgend bezoek aan de boekenwinkel iets van de schrijver mee te nemen. Het dunne ‘Een schitterend wit’, slechts 77 pagina’s, leek me als het ware te roepen en leek een makkelijke kennisgeving met het werk van deze schrijver, een hap-slik-weg introductie tot de literatuur van de laureaat.

Nu, niets was minder waar. Aan ‘Een schitterend wit’ heb je als lezer al best een stevige kluif. Het verhaal (alhoewel, is het wel een verhaal?) neemt je mee op een schijnbare (korte) (road)trip waarbij het hoofdpersonage/de verteller in een bijzondere situatie terechtkomt. Maar je blijft als lezer constant in onzekerheid op het puntje van je stoel zitten: is dit echt of een droom, een roes of misschien wel een psychose? Het verhaal leest in elk geval als een trein, maar vraagt behoorlijk wat inspanning van de lezer, steeds wil je weten wat er gaat gebeuren. Maar gebeurt er wel iets? Wat dat betreft is het goed dat geen turf is van enkele honderden bladzijden, want dat houdt geen mens vol.

Om ‘Een schitterend wit’ in één woord te vatten: speciaal…