Over in jezelf de ruimte zoeken die buiten ontbreekt

“Duivels en heiligen - Jean-Baptiste Andrea” *****

“Dat zweer ik. Ik ben op de maan geweest, en nog veel verder, en ik ben ervan teruggekeerd. Dat weet niemand. Dat kan niemand wat schelen.

Ze interesseert niemand, de mensheid van de kleine stappen.”

De maan is De Grens. Waar wezen, of kinderen die op een andere manier door hun ouders zijn achtergelaten, ‘opgetrokken’ worden door de al dan niet geestelijke leiders.

Om te overleven moeten ze knielen, voor hen en voor hun God, hen moeten ze Vader noemen.

Ze kunnen ook maar beter onzichtbaar zijn, verdwijnen in onopvallendheid en hun tijd uitzitten tot ze weg kunnen om elders opnieuw te leren leven. Joseph wil geen van beide.

Hij wil naar de andere kant van de maan. Waar Beethoven en andere kunstenaars zijn geweest.

Hij wou dat zijn oude leraar Rothenberg er nog was om hem af en toe een idioot te noemen en hem een klap tegen zijn achterhoofd gaf. Een klap waardoor je leerde wat echt van belang was. Hij was nog te jong geweest om het te begrijpen, al hongerde hij ernaar.

“Wat ik voor je speel zoek ik niet vanbinnen. Vanbinnen ben ik oud, ziek, vanbinnen ben ik leeg, daar hebben andere mannen voor gezorgd, vanbinnen ben ik vuil. Om zo te spelen zul je van buiten moeten gaan houden. Daar zul je het ritme vinden.”

Er zijn duivels en er zijn heiligen, en vergeleken bij de duivels zijn de mensen met hun kleine kanten heiligen.

Er is Het Nest, het geheime vriendengroepje dat droomt van waar maar een enkeling de moed toe heeft.

Moedigen en heiligen trekken je op. Daar kijk je naar op zoals naar sterren. Ze laten je niet knielen.

Zoals Collins, de man die in de Apollo achterbleef, alleen in de ruimte, geregeld buiten bereik van de aarde, en met de opdracht zijn vrienden mee terug te nemen. Hij mocht niet missen.

In De Grens is het Ieder voor zich.

Het is gemakkelijker één iemand te redden dan velen. Met velen kunnen er veel sterven.

“Danny had gelijk. Gelijk op die precieze plek, op dat precieze moment, en juist daarom moesten we weg, om naar een land te gaan waar hij ongelijk zou hebben.”

Anderzijds: “Zoals alle musici zullen bevestigen is het moeilijker om op te treden voor één persoon dan voor duizend. Je stelt zelden duizend personen teleur.”

En toch speelt Joseph, oud intussen, alleen maar voor die ene vrouw die zijn pianospel uit alle andere zou herkennen. Hij speelt op alle openbare plaatsen waar een piano staat, in stations- en vlieghavenhallen, achter elke open deur. Hij speelt en wacht.

En daarom is dit verhaal meer dan een avonturenroman of een bespiegeling over wantoestanden, het is misschien de trouwste liefdesgeschiedenis ooit. De liefde wordt niet moe.

“Ik speel de pijn en de vreugde die de lucht van ons leven zijn.” (…) “Het ritme dat alles omvatte wat onze levens overeind hield.”

Het ritme dat Beethoven naar de lichtzijde van de maan bracht en Joseph deed vliegen.

Hij was niet langer doof. Hij had het eindelijk gehoord.

En ik zweer, ik ben met hen op de maan geweest, en verder, en nu heb ik een beetje moeite met terugkomen en de zwaartekracht.

Gerda Van Erkel, huisrecensente

Meer over dit boek vindt u op:

http://www. uitgeverijoevers.nl/p/jean-baptiste-andrea-duivels-en-heiligen/