vlot, weinig diepte

DE ZELFMOORDCLUB. Arto Paasilinna. ***

Eerder las ik ‘Haas’ van hem.

Ik herken dezelfde originaliteit van onderwerp, dezelfde wat afstandelijke ironische toon die af en toe doet monkelen. Vandaar drie sterren.

Tegelijk is het deze afstandelijkheid, die veeleer journalistiek beschrijft dan inleeft, die me op mijn honger laat zitten. De personages - bovendien veel en met Finse namen niet altijd gemakkelijk uit elkaar te houden – missen daardoor de levendigheid van vlees en bloed.

De manier van vertellen heeft wat weg van een opstel: eerst gebeurde er dit, dan dat, en ten slotte eindigt het zo. Het geeft ‘vlotte vaart’, maar de diepgang moet je erbij denken. En die is er: het is een ode aan het leven, al wilde de bus vol ‘anonieme stervelingen’ aanvankelijk collectief zelfmoord plegen…

Misschien was het, ondanks die teruggevonden levenslust, ook niet het juiste moment voor mij om dit boek te lezen, in een periode van veel verlies. Ironie schept afstand, dan heb ik liever een nabij-verhaal. De groep anonieme stervelingen is wel hecht, maar zoals ik al zei, voor mij blijft het allemaal wat te oppervlakkig.