de verborgen spijt- en wrokgevoelens komen aan het licht

Meredith en Nina groeiden op en streden om de liefde en aandacht van hun Russische moeder Anya, maar werden weggeduwd en genegeerd. Het ergste was dat de moeder in sommige opzichten daadwerkelijk in staat was tot liefde. Anya had een benijdenswaardige band met haar man; hij was dol op haar ondanks haar ijskoude karakter en liefdeloosheid jegens hun dochters, maar waarom? Wat zag hun vader dat Meredith en Nina niet zagen?

Doorweven met een Russisch sprookje dat werkelijk alles verandert, is dit verhaal in veel opzichten aangrijpend en hartverscheurend. Het zijn de verborgen spijt- en wrokgevoelens die aan het licht komen. De realiteit is dat het leven een reeks keuzes is - sommige zijn opmerkelijk en sommige veranderen op natuurlijke wijze in spijt - goed of slecht, het hoogtepunt maakt ons tot wie we zijn.

Mijn favoriete deel van het hele verhaal was de dynamiek tussen de twee zussen. Meredith was altijd de standvastige en verantwoordelijke en Nina de wilde en vrije zus, maar ze waren allebei sterk, alleen op verschillende manieren. Beiden bewonderden elkaar om precies datgene waar ze zelf het meest spijt van hadden en dat vond ik best interessant. Ik denk dat het gras altijd groener lijkt aan de andere kant.

Wat begint als een disfunctionele huiselijke situatie tussen twee zussen (in Amerika geboren) en hun in Rusland geboren moeder, eindigt met zoveel meer. Verdriet en een sterfbedbelofte brengen deze ongelukkige vrouwen met tegenzin bij elkaar, en wat leek op een familiale disfunctie wordt een intieme blik op de moeder van deze twee zussen die tijdens de oorlog in Rusland is opgegroeid. Ze leren vooral een kant van haar kennen die ze nooit kenden. Haar verhaal over het door oorlog verscheurde Leningrad schetst een levendig beeld van de wreedheid van oorlog. Je kunt de pijn, de honger, en de dood rondom de overlevenden niet doorgronden, de angst van kleine kinderen die met de trein bij hun ouders worden weggevoerd, uitgehongerd, koud, huilend en bang. Dit deel van de roman is werkelijk hartverscheurend. Ik vond het heel ontroerend en goed geschreven.