Zachte titel, gruwelijk verhaal

“ Le bébé est mort. Il a suffi de quelques secondes”

Na de eerste zin weet je dat het een gruwelijk verhaal wordt. Myriam advocate, wil na de geboorte van haar zoontje terug aan de slag. Samen met haar man Paul gaat ze op zoek naar een nanny, hun eisen zijn hoog.
Louise heeft uitstekende referenties en lijkt de ideale kandidaat. Myriam en Paul leven op, zowel privé als professioneel, het huishouden wordt stilaan volledig gerund door Louise… die té onmisbaar wordt voor het gezin. De familie ziet de eigenaardige trekjes maar die worden snel vergeten. Hun leven is immers veel comfortabeler sinds zij er is.

“ Louise fait de cet appartement brouillon un parfait intérieur bourgeois. Elle impose ses manières désuètes, son goût pour la perfection. Elle recoud les boutons de leurs vestes qu’ils ne mettent plus par flemme de chercher une aiguille."

Ik wilde eigenlijk beginnen aan “ Le pays des autres” van Leila Slimani maar het feit dat ze met dit boekje de prix Goncourt won in 2016 trok mijn aandacht. Hoewel ik het einde kende, vond ik het zeer beklemmend. De spanning wordt opgebouwd door korte, eenvoudige zinnen en koele objectieve beschrijvingen. Het lijkt soms een theaterscript. Beetje bij beetje krijg je meer inzicht in de leefwereld en de gedachtengang van Louise. Knap werk dat me intrigeerde maar het gaf me ook een heel ongemakkelijk gevoel … en toch bleef ik doorlezen

Het boek is vertaald in het Nederlands “ Een zachte hand” én verfilmd maar ik weet nog niet of ik die wel wil zien.