Hoe verwerk je de gruwelen van een oorlog?

De twintigjarige verpleegkundige Frances McGrath meldt zich in 1996 aan om naar Vietnam te gaan. Als ze na twee jaar terug naar huis komt wordt ze beschimpt en wil niemand haar verhaal horen.

Van bij haar aankomst in Vietnam wordt Francis geconfronteerd met zware oorlogsgewonden, met onderbemanning, met de onmogelijkheid om iedereen effectief te behandelen. Later ziet ze ook veel burgerslachtoffers, zeker door het gebruik van chemische stoffen als Agent Orange en Napalm

Ze merkt dat de berichtgeving van de Amerikaanse regering niet correct is, dat het aantal slachtoffers stijgt, dat de soldaten onervaren zijn, en dat de oorlog niet stopt. Er is ongeloof en demotivatie maar ook hechte vriendschap tussen de collega’s.

In 1968 zijn er zware rassenrellen in Amerika, zeker na de moord op Robert Kennedy en Martin Luther King en keren velen zich tegen de oorlog in Vietnam. Bij hun terugkeer worden hierdoor veel militairen beschimpt, zeker zij die niet in gevechtseenheden zaten.

In Washington werd het memoriaal pas ingehuldigd in 1982, het vrouwenmonument zelfs 11 jaar later omdat er lang werd gesteld dat er geen vrouwen in Vietnam waren. Amerika had de oorlog verloren en wou Vietnam vergeten, maar er waren de duizenden soldaten met lichamelijke en psychische letsels en hun problemen om “het gewone leven” weer op te pakken.

Hannah heeft heel wat onderzoek gedaan, wat blijkt uit de talloze historische feiten en data die in het boek worden genoemd. In het eerste deel beschrijft ze de oorlog en de kameraadschap tussen de soldaten, die levensnoodzakelijk was om de waanzin als mens te kunnen overleven op een serene wijze. Ze zoekt niet de sensatie, het onderwerp is zo al dramatisch genoeg.

De dosis “drama” is beperkt, zodat het verbijsterend en beklijvend wordt. Maar na een 300 bladzijden stapelen de drama’s zich zo op in de verhaallijn dat het me erg stoorde. Het is totaal onnodig en zwakt het hoofdthema onnodig af. Naar het einde toe wordt het dan weer beter.

Romantische literatuur is niet mijn ding, zodat Kristin Hannah wat op het randje zit. Maar een roman over de vraag hoe mensen gruwelijke feiten zoals een oorlog moeten verwerken leek me boeiend genoeg. Hier is het onderwerp Vietnam, maar het geldt voor alle oorlogen, ook deze die vandaag worden uitgevochten in het Oosten, in Oekraïne, in Afrika.

Voor mij iets te veel drama, maar toch een aanrader. Je kunt enkel hopen dat je nooit zelf betrokken raakt in een gewapend conflict, wat trouwens nog nooit tot een oplossing heeft geleid.