Innerlijke stemmen van de personages die met elkaar worstelen

Elif Shafaks roman 'De veertig regels van de liefde' vertelt min of meer het verhaal van de deugden en de rol van liefde in het proces van zelftransformatie. In wezen is het hoofdverhaal het levensverhaal van Rumi, zoals verteld in de roman " Zoete blasfemie " van Aziz Z. Zahara, een Schotse schrijver en soefi. Uniek is dat de roman vervolgens indirect een verlengstuk wordt van Gods hand die het leven beïnvloedt van een vrouwelijke redacteur genaamd Ella.

Ze kreeg de opdracht " Zoete blasfemie " te beoordelen voor publicatie bij het literair agentschap waar ze werkte. De invloed van Sweet Blasphemy op Ella kwam niet alleen voort uit de inhoud van de roman, die haar introduceerde in de wereld van het soefisme en de werken van Rumi, maar ook uit haar correspondentie met de auteur, die haar spirituele horizon verruimt. En haar een nieuw perspectief op het leven geeft. Dit werk is dus een roman in een roman. Vergelijkbaar met 'De Verhalen van Duizend-en-één-nacht', maar dan in een veel eenvoudigere vorm.

Elif verwerkt Rumi's verhaal in een boeiende vertelstijl. Ze blijft niet stilstaan bij de natuurlijke setting of plaats, maar presenteert juist de innerlijke stemmen van de personages die met elkaar worstelen.

Ze belicht het karakter van elk personage door middel van hun complexe denkpatronen, gedragingen en karaktereigenschappen. In de roman plaatst Elif elk van de Veertig Regels van de Liefde zorgvuldig en intelligent in de context van de gebeurtenissen die elke regel op een relevante manier verklaren. Of misschien creëert ze juist een setting die betekenis geeft.

Deze roman ingesloten door een roman vertelt twee parallelle verhalen die samenvallen in twee zeer verschillende culturen en zeven tussenliggende eeuwen.