Laten we verhalen vertellen tegen de pijn van het leven

DE STAD EN ZIJN ONVASTE MUREN. Haruki Murakami. ****

Soms gebeurt er iets dat je leven compleet op zijn kop zet, en bijna altijd heeft dat met de liefde en het verlies ervan te maken. En soms kun je dat met de beste wil van de wereld niet loslaten. Hoe je gedroomd en verloren hebt.

In de werkelijkheid blijf je achter met verlangen en pijnlijke herinneringen en de angst dat het opnieuw kan gebeuren. Je durft je niet meer te smijten, niet opnieuw te hechten. Je overleeft, je werkt, in eenzaamheid.

Als je dan, zoals het hoofdpersonage, de kans krijgt om ergens in een stad met hoge muren je geliefde terug te vinden, dan is geen prijs te hoog. Noch het achterlaten van je schaduw, noch de beschadiging van je ogen (dat is nodig om in die stad lezer van oude dromen te worden), noch het feit dat je meisje daar zich je niet zal herinneren. Het leven in de stad zal basic zijn, saai, verstoken van muziek. De tijd zal er niet bestaan en zich dus eeuwig herhalen. Maar dat heb je er allemaal voor over, alleen om haar te zien. Je zult niet langer lijden, de eenhoorns lijden en sterven om de inwoners van de stad te redden.

Ook je schaduw, die niet zonder je kan, zal langzaam sterven. Tenzij hij weet te ontsnappen, terug naar de werkelijkheid.

Je lichaam en je schaduw, droom en werkelijkheid. Bij Murakami veranderen ze voortdurend van plaats, zoals de muren van de stad voortdurend veranderen. Het zijn de muren binnenin die je, samen met de stad, hebt gebouwd. Jij bent de ontwerper, de schepper.

Een grootse roman over liefde en verlies, over dromen en verlangen, en wat het leven maar is.

Over een diepe eenzaamheid en het zoeken naar verbinding, de zielshonger binnenin.

En over de troost van verhalen, of het nu de boeken in de bibliotheek zijn of de oude dromen in de ommuurde stad, opgesloten in hun eierschaal tot ze in de warme handen van de dromenlezer naar buiten worden gelaten om eindelijk rust te vinden.

Welke dromen hebben nooit het levenslicht mogen zien? Welke werden niet uitgebroed om verder tot wasdom te komen?

Een roman over de onmogelijkheid om in een werkelijkheid te leven zonder dromen of pijn, maar evengoed over de onmogelijkheid om beschermd in je eigen isolement te leven en vanbinnen al dood te zijn.

De enige verlossing lijkt te liggen om je met je schaduw te herenigen, in een leven waar geluk en lijden, liefde en verlies voor- en achterkant van dezelfde werkelijkheid zijn.

Alweer een boeiende, beklijvende Murakami, die je in weemoed achterlaat, met zijn vertrouwde thema’s en stijl, zijn vermogen tot magie, zijn intrigerende personages, zijn menselijkheid.

Dan toch vier en geen vijf sterren omdat het hier en daar iets korter gemogen had.