Het ontroert én het deprimeert tegelijkertijd.
In zijn debuut De Randen toont scenarist en theatermaker Angelo Tijssens ons een kind dat wordt getekend door angst, een adolescent die zijn driften ontdekt en een man die geen liefde meer durft te vragen. Het heden wordt beheerst door het verleden.
De Randen kruipt onmiddellijk onder de huid van de lezer . Het onroert én het deprimeert tegelijkertijd.
Na twintig jaar ontmoet het naamloze hoofdpersonage zijn jeugdliefde. Als lezer voel je de onzekerheid van het hoofdpersonage, de ik-verteller. De manier hoe hij denkt, de troosteloze wereld waarin hij, tegen wil en dank, zijn leven moet leiden. De kwetsbaarheid van een kind, een latere man.
Dan volgt er een samensmelting met het verleden. De soms expliciete seksscènes zijn confronterend, ruw en mooi tegelijkertijd terwijl de auteur veel aan de verbeelding van de lezer over laat.
De Randen speelt zich af aan de kust, aan ‘de rand’ van het land.
Het verhaalheden speelt jaren nadat de twee elkaar op school leerden kennen. Het huis van zijn vriend was een opvang wanneer thuis zijn agressieve, alcoholistische moeder haar zoon weer eens mishandelde.
De hoofdpersoon is ooit van zijn oude plek vertrokken, weg van het geweld thuis, naar de stad waar hij vrijheid vond.
De randen is geschreven in een prachtige taal en vervuld van de nostalgische sfeer die we kennen van Girl en Close.
